مهم‌ترین این گاف‌ها، حضور فیلم‌هایی در زمره نامزدهای بهترین فیلم است که در رشته‌های اصلی دیگر نظیر بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه نامزد نشده اند! چگونه امکان دارد فیلمی که در دو رشته اصلی یعنی کارگردانی و فیلمنامه حتی در میان 5 فیلم هم جای نداشته، بتواند در میان برگزیدگان بهترین فیلم قرار بگیرد؟!!
به خصوص که دو فیلم از میان نامزدهای بهترین فیلم حتی در میان نامزدهای رشته‌های اصلی فنی هم حضور ندارند!!! این درحالی است که گاف‌های دیگر مانند قرار گرفتن همه بازیگران اصلی فیلم «ماجرای نیمروز» به عنوان نامزدهای نقش مکمل! یا نامزدی فیلم «زاپاس» برای بهترین طراحی لباس!! و یا تفاوت 75 درصدی نامزدهای بهترین صداگذاری با کاندیداهای بهترین صدابرداری!!! از دیگر سوتی‌های فهرست نامزدهای جشن خانه سینما بود. به نظر می‌آید این گاف‌های فاجعه بار که نتیجه تعارفات و پارتی بازی‌های صنفی است، از همان ساختار شلخته و غیراصولی جشن خانه سینما می‌آید که از یک سو، می‌خواهد از مراسم اسکار تقلید کند و شیوه داوری خود را به اصطلاح آکادمیک اعلام می‌کند و از طرف دیگر همان صنوفی که خودشان مراسم برگزار کرده داوری می‌کنند و به خود جایزه می‌دهند! یعنی آکادمی داوری خانه سینما از همان صنوف سینمایی تشکیل شده و این صنوف هستند که داوران آکادمی را معرفی می‌کنند، غافل از آنکه داوری آکادمیک مراسم اسکار به طور کلی جدای از صنوف و سندیکاها و اتحادیه‌های سینمایی شکل گرفته و اساسا شاخه‌های هنری و سینمایی در آکادمی اسکار با اصناف و اتحادیه‌های سینمایی بیرون از آن متفاوت بوده و ارتباط ارگانیک با یکدیگر ندارند.
از همین روست که در ملاک و معیارهای داوران جشن خانه سینما به جای هنر و استانداردهای سینمایی، در واقع رفاقت و پارتی و تعارف قرار می‌گیرد تا آن حد که گاف‌ها و سوتی‌های آن، کلیت جشن را از شکل و شمایل یک مراسم جدی و استاندارد می‌اندازد.