این درحالی است که صحنه‌های مبتذل و قصه‌های سخیف و نامناسب هر دو فیلم، آنچنان زیاد و دور از شأن مخاطب ایرانی و حتی استانداردهای سینمای کمدی بود که حتی سر و صدای برخی روزنامه‌های زنجیره‌ای و شبه روشنفکرانی که امثال «50 کیلو آلبالو» را هم تحمل کرده بودند، نیز درآورد!! فیلم «50 کیلو آلبالو» همان فیلم بسیار مبتذلی بود که وزیر قبلی ارشاد در دولت یازدهم گفت اگر از چگونگی این فیلم اطلاع داشت، هرگز اجازه ساخت و اکرانش را نمی‌داد!
اما گویا هرچه می‌گذرد، غلظت ابتذال در این دسته از فیلم‌ها بیشتر می‌شود ولی این غلظت متاسفانه نسبت عکس با حساسیت مسئولان سینمایی دارد! چنانچه اینک گویا حساسیت یکی از این مسئولان نسبت به افزایش غلظت ابتذال در برخی تولیدات کم شده و حتی آن را به خلاقیت هم نسبت داده است!
اگرچه تولید ابتذال آن هم با غلظت هرچه بیشتر به هرحال شبه خلاقیتی (البته در جهت منفی) لازم دارد اما جناب رئیس سازمان سینمایی در میانه بحث بر سر جلوگیری از نمایش فیلم‌های مبتذل، منظورش را از «قربانی شدن خلاقیت» بیان نکرد که اساسا کدام خلاقیت را مد نظر دارد؟!
اگر مقصود ایشان از خلاقیت در فیلم‌ها، همین افراط در کاربرد شوخی‌های جنسی است که در این صورت ایشان بایستی احیانا در جشنواره امسال بخشی را در نظر گرفته و مدال خلاقیت را به فیلم‌های مستهجنی همچون «مصاحبه» درباره رئیس‌جمهوری کره شمالی ساخته ایوان گلدبرگ و سیث روگن اعطا کنند که آنچنان داد منتقدان خارجی را درآورد، تا آنجا که حتی یکی از شخصیت‌های فیلم را همین شوخی‌های مستهجن دانستند! یا فیلم‌های دیگری مانند مجموعه‌های Scary movie  یا American Pie که به قول حتی مخاطبان اروپایی، از فرط کاربرد این گونه شوخی‌ها، تهوع‌آور و حال به‌هم‌زن هستند.
اگر به قول جناب رئیس، نبایستی مانع ساخت و نمایش این گونه فیلم‌ها شد تا نکند که «خلاقیت‌ها قربانی شود»!، از همین حال تکلیفمان را روشن کنید و به جای کپی‌های دست چندم، سراغ اصل این فیلم‌ها (مانند مثال‌هایی که زده شد) برویم که در سینمای آمریکا بسیار است!