مردم مهربان روستای نریگی از نداشتن آب آشامیدنی سالم و برق و جاده رنج می‌برند.
راه دسترسی روستا صعب‌العبور، سنگ‌لاخی و ریگزار است که عبور و مرور در این روستا به سختی و با گیر افتادن خودرو‌ها در ریگ‌زارهای ماسه‌های روان انجام می‌شود.
معیشت مردم روستا از طریق نگهداری چند رأس دام و دریافت یارانه انجام می‌شود اما کرایه بالا تا رسیدن به شهر و رساندن جیره غذایی موضوعی است که اهالی نریگی را به زانو درآورده است.
رودخانه پر آب جگین از یک کیلومتری روستا می‌گذرد که مردم آب آشامیدنی خود را از آن تأمین می‌کنند اما به‌دلیل نبود برق و پمپ انتقال آب و ضعف مالی ساکنان، باعث شده آنها آب مورد نیاز خود را از طریق کوله‌بری و چهارپایان به روستا منتقل کنند.اهالی روستا برای خنک نگه داشتن آب از مَشک که از پوست حیوان ساخته می‌شود، استفاده می‌کنند. دنیای کودکانه بچه‌های نریگی، با آب آوردن با دبه و قمقمه از رودخانه سپری می‌شود و معمولا هم خون‌دماغ می‌شوند.
مردم اینجا سهمشان از حامل‌های انرژی و یارانه تولید به نیروگاه‌ها و پالایشگاه‌ها، هیزم‌هایی است که زنان برای پختن غذا و نان از صحرا جمع‌آوری می‌کنند.
رودخانه پر آب جگین در کنار ایجاد راه مواصلاتی می‌تواند اقتصاد مردم را دگرگون کند اما همه چیز به فقر و عدم توانایی استفاده از امکانات خدادادی منجر شده است.