kayhan.ir

کد خبر: ۱۰۷۸۸۸
تاریخ انتشار : ۱۳ تير ۱۳۹۶ - ۲۰:۴۱
وقتی نگاه سرمربی تیم ملی به لیگ‌های خارجی، ویژه است

علاقه فوتبالیست‌های ایرانی به بازی در اروپا


سرویس ورزشی-
نگاهی به اسامی ملی‌پوشان کشورمان نشان می‌دهد در حال حاضر تنها تعداد معدودی از ملی‌پوشان در تیم‌های ایرانی توپ می‌زنند که البته همان‌ها هم بی‌تمایل نیستند تا به اروپا منتقل شوند. به خصوص آنهایی که شرایط سنی‌شان مناسب این نقل و انتقالات باشد.
مهدی طارمی صبح دیروز در دفتر باشگاه پرسپولیس حاضر شد تا با علی اکبر طاهری سرپرست باشگاه دیدار کند. در این جلسه مهاجم ملی پوش پرسپولیس از مدیرعامل باشگاه خواست تا باوجود اتمام مهلت تعیین شده، با ترانسفر او به اروپا موافقت کنند. این در حالی است که مهلت طاهری برای خروج طارمی روز دوشنبه به اتمام رسید.
با این حال این بازیکن اصرار به رفتن و جدایی از پرسپولیس دارد؛ موضوعی که طارمی در جلسه خصوصی دیروزش با مدیرعامل باشگاه بارها تکرار کرد. طارمی اعلام کرده است نمی‌خواهد فرصت حضور در باشگاه‌های اروپایی را در فصل منتهی به جام جهانی روسیه از دست بدهد. وی در جلسه دیروز گفته است که فرصت بازی در اروپا را با این روند از دست می‌دهد.
او که برای گرفتن تخفیف بابت دریافت رضایتنامه‌اش به باشگاه آمده بود با مخالفت قاطعانه طاهری برای کاهش رقم درخواستی باشگاه نسبت به صدور رضایتنامه‌اش مواجه شده است. باشگاه به طارمی فرصت کوتاه دیگری داده است تا تنها با پرداخت تعیین شده قبلی بتواند رضایت این باشگاه را برای خروج از پرسپولیس بگیرد.
تلاش رضائیان برای رفتن به بلژیک
دیگر بازیکن مطرحی که این روزها تلاش می‌کند به یکی از تیم‌های اروپایی ملحق شود، رامین رضائیان است. رامین رضاییان که گفته می‌شد از کشور اتریش پیشنهاد دارد، دو روزی است که به صورت تستی در تمرینات تیم اوستنده بلژیک حاضر شده است تا بتواند نظر کادر فنی این تیم را جلب کند.
سایت باشگاه اوستنده با اعلام این خبر، نوشت: رضاییان و چند بازیکن دیگر به صورت تستی در تمرینات اوستنده حاضر شده‌اند و یک هفته در تمرینات شرکت خواهند داشت. رضاییان وینگر است و یک هفته برای نشان دادن توانایی‌هایش زمان دارد.
دلیل علاقه ملی‌پوشان به بازی در اروپا
اما دلیل اصرار بسیاری از فوتبالیست‌های ایرانی برای فعالیت در فوتبال اروپا چیست؟!
در پاسخ به این پرسش باید گفت نگاهی به اسامی ملی‌پوشان کشورمان نشان می‌دهد در حال حاضر تنها تعداد معدودی از ملی‌پوشان در تیم‌های ایرانی توپ می‌زنند که البته همان‌ها هم بی‌تمایل نیستند تا به اروپا منتقل شوند. به خصوص آنهایی که شرایط سنی‌شان مناسب این نقل و انتقالات باشد.
«تب اروپا» فوتبال و فوتبالیست‌های ایران را گرفته چرا که این امر به فوتبالیست‌هایی که یا در تیم ملی حضور دارند و یا در معرض دیده شدن و دعوت شدن به تیم ملی قرار دارند، این را می‌دانند که صرف نام «فوتبال اروپا» ضریب اطمینان خاطرشان را برای حضور در تیم کی‌روش به شدت بالا می‌برد.
شاید طلایی‌ترین سال‌های فوتبال ایران را در دهه ۹۰ میلادی شاهد بودیم. سال‌هایی که نسل طلایی در فوتبال ایران شکل گرفت و ستاره‌هایی نظیر عابدزاده، پاشازاده، زرینچه، نادر محمدخانی، شاهرودی، میناوند، استیلی، خاکپور، منصوریان، خداداد عزیزی، علی دایی، مهدوی کیا، علی کریمی، هاشمیان، سامره، رحمان رضایی، کریم باقری، مجید نامجو مطلق، سیروس دین محمدی، داریوش یزدانی، علی موسوی، فرهاد مجیدی و... فوتبالیست‌هایی بودند که در همه این سالها در تیم‌های باشگاهی ایران خوش درخشیدند، به تیم ملی رسیدند و عمدتا نیز به تیم‌های خوب اروپایی ترانسفر شدند.
در آن سالها بازیکنان زیادی از کشورمان در اروپا حضور داشتند با این تفاوت که اغلب این بازیکنان در تیم‌های معتبر لیگ‌های معتبری مثل بوندسلیگا، لیگ برتر و سری آ حضور داشتند. تیم‌هایی چون بایر مونیخ، لورکوزن، اف. ث کلن، هامبورگ، هرتا برلین از آلمان، پروجیا از ایتالیا و چارلتون از انگلستان پذیرای فوتبالیست‌های ایرانی بودند. تعدادی از بازیکنان ایرانی مثل دایی، هاشمیان، رحمان رضایی، مهدوی کیا و... سال‌های سال در تیم‌های اروپایی خود بازی کردند و موفقیت‌های بین‌المللی زیادی را به دست آوردند.
گرچه در حال حاضر هم تعداد قابل ملاحظه‌ای از فوتبالیست‌های ایرانی در لیگ‌های اروپا بازی می‌کنند، اما قطعا لیگ کشورهایی مثل بلژیک، کرواسی، اتریش، یونان و حتی روسیه و هلند در مقایسه با تیم‌هایی که نسل‌های گذشته در آنها بازی می‌کردند در سطح کیفی بسیار پایین‌تری قرار دارند.
نگاه ویژه کارلوس کی روش به لیگ‌های اروپایی و علاقه ویژه وی به بازیکنانی که در هر سطحی از اروپا بازی می‌کنند، بسیاری از فوتبالیست‌های ایرانی را به خصوص در سال منتهی به جام جهانی تشویق به حضور در یک کشور اروپایی کرده است تا جایگاه‌شان نزد سرمربی تیم ملی به خطر نیفتد. این بازیکنان حاضرند با قراردادهای مالی بسیار پایین (حداقل کمتر از پولی که در ایران می‌گرفتند) در لیگ‌ها و تیم‌های نه چندان معتبر بازی کنند تا در سال منتهی به جام جهانی از قافله تیم ملی عقب نمانند.