بعد از 4 سال وعده یومالحساب فرا رسیده است(خبر ویژه)
انتخابات، یومالحساب وعدههای بیشمار دولت در 4 سال گذشته است.»
روزنامه جوان دراینباره نوشت: انتخابات 22 خرداد 1392 را میتوان از حیث نتیجه، یکی از غیرمنتظرهترین انتخابات تاریخ کشور دانست و البته ویژگی دیگر آن، پیروزی نامزد منتخب با رأییشکننده بود علیایحال این انتخاب در عمل منجر به کسب آرای بیش از 50 درصدی آقای حسن روحانی و به قدرت رسیدن جریانی شد که خود را «اعتدالگرا» میخواند.
روحانی در رقابتهای انتخاباتی، دولت خود را دولت «تدبیر و امید» و شعار خود را «نجات اقتصاد»، «احیای اخلاق» و «تعامل با جهان» معرفی کرد. شرایط خاص حاکم بر کشور خصوصا در حوزه اقتصادی و اثربخش شدن تحریمها در نتیجه سوء مدیریتها و سوءتدبیرها، نیاز به اقدامی عاجل در مدیریت کلان اقتصادی کشور را طلب میکرد و روحانی با درک این مطالبه عمومی در جامعه، کلید حل مشکلات اقتصادی را در تعامل با قدرتهای غربی - یا به عبارتی آنچه کدخدا میخواند - ترسیم کرد.
البته گفتمان انتخاباتی روحانی محدود به این عناوین و شعارها نشد و او وعدههای ملموس و محسوسی برای کسب رأی جامعه نیز ارائه کرد. «برنامهای برای حل مشکلات اقتصادی در 100 روز اول کاری دولت»، «ایجاد سالانه 600 هزار شغل»، «رونقبخشی به کلیه واحدهای تولیدی در بازهای کوتاه»، «کنترل و هدایت نقدینگی به سمت تولید»، «اعطای یارانه غیرنقدی در قالب سبد کالا»، «از بین بردن خامفروشی»، «تکرقمی کردن نرخ بیکاری»، «تخصیص 3 درصد درآمد نفت به خوزستان»، «خودکفایی در برنج و مرکبات»، «بهبود ارزش پول ملی» و در یک کلام «چرخیدن چرخ اقتصاد در کنار چرخ هستهای» تنها بخشی از وعدههای کمی اقتصادی بود که مردم از حسن روحانی شنیدند.
او در سیاست خارجی با شعار «تعاملگرایی»، وعدههایی همچون «برداشته شدن همه تحریمها»، «بازگرداندن اعتبار و عزت به پاسپورت ایرانی» و در یک کلام حل همه مشکلات سیاست خارجی با در پیش گرفتن تعامل ارائه داد.
البته تعداد وعدههای روحانی، بسیار بیش از اینهاست و شاید بتوان او را «پروعدهترین» رئیس جمهور تاریخ ایران نامید. از این رو بود که بسیاری از تحلیلگران از روزهای نخست آغاز به کار دولت یازدهم، مهمترین پاشنه آشیل یا چشم اسفندیار این دولت را وعدههای پرشمار و حجیمی دانستند که رئیس آن قبل از انتخابات ارائه کرده است.
اینک چهار سال از انتخابات ریاستجمهوری یازدهم میگذرد و برجام نیز در آستانه دوسالگی است روحانی گاه همچنان از تکذیب برخی وعدهها همچون حل مشکل در 100 روز سخن میگوید و گاه آمارهایی را به مردم عرضه میکند که نشان میدهد همه چیز بر وفق مراد معیشت مردم است. اما سفرههای مردم چیز دیگری میگوید. هرچند در طول این چند سال، چند بار ادعا شد که از «رکود» عبور کردیم. اما کارآفرینان و فعالان کسبوکار از رکود عمیق خبر میدهند و وجود چند فارغالتحصیل دانشگاهی بیکار در هر خانه پیامی تلخ به همراه دارد.
هرچند پیش از انتخابات قول برداشته شدن همه تحریمها داده شد و در روز امضای برجام از لغو یکباره همه تحریمهای اقتصادی و مالی، رئیس کل بانک مرکزی دستاورد برجام را «تقریباً هیچ» میخواند و تجار و بازرگانان از دشواری در نقل و انتقالات مالی سخن میگویند.
هرچند روحانی قول حل مشکلات در کوتاه مدت را داده بود، اما مردم ایران نجیبانه به او فرصت دادند و اینک در ماههای پایانی دولت یازدهم، موعد تحقق وعدهها رسیده است. اینک باید صاحبنظران و کارشناسان، کارنامه این دولت را بررسی کنند و نتیجه این بررسیها را صادقانه در اختیار افکار عمومی قرار دهند تا ملت آن را با وعدههایی که با آنها اعتماد مردم جلب شد، مقایسه نماید. همه به یاد داریم که در دوران تحصیل در مدرسه، برای دانشآموزانی که کمتر تلاش کرده بودند یا گرفتار تنبلی شده بودند، روز کارنامه، روز سخت و تلخی بود. اینک «روز کارنامه» یا یومالحساب وعدههای بیشمار دولت فرا رسیده است.