پرسش:
در برخی روایات «حب النساء» از اخلاق انبیا و پیامبر گرامی(ص) معرفی شده در حالی که در بعضی احادیث دیگر «حب‌النساء» به عنوان عامل عصیان و نافرمانی خدای متعال بیان شده است. چگونه می‌توان این دو موضوع را با یکدیگر جمع کرد که تضادی میان آنها ایجاد نشود؟
پاسخ:
پاسخ اجمالی این است که «حب‌النساء» به معنی محبت به زن و جنس زن یکی از اصول اسلامی و ایمانی و از اخلاق انبیای الهی به ویژه حضرت محمد(ص) و اهل بیت طاهرینش می‌باشد. در صورتی که «حب‌النساء» از منظری دیگر به معنی شهوت زنبارگی و شهوت‌رانی با زنان است که این دیدگاه در فضای دیگری است و هیچ تناسبی با نگاه اول ندارد. اما پاسخ تفصیلی به شرح زیر است:
پیامبر گرامی اسلام (ص) می‌فرماید: از دنیای شما سه چیز مورد علاقه من قرار داده شده است: زنان، عطر و نور چشم من در نماز است. (بحار الانوار، ج 76، ص 141)
محبت به زن یعنی جنس زن یکی از اصول اسلامی و ایمانی است. البته محبت غیر از شهوت است. شما به خیلی چیزها محبت می‌ورزید که ارتباطی با شهوت ندارد، محبت به کودکان از جمله آنهاست. محبت انسان به ایمان نیز این گونه است. خداوند می‌فرماید: «ولکن الله حبب الیکم الایمان و زینه فی قلوبکم و کره الیکم الکفر و الفسوق و العصیان؛ اما خداوند ایمان را خوشایند شما قرار داد و آن را در دل‌هایتان آراست و کفر و فسق و عصیان را برای شما ناخوشایند گردانید.» (حجرات، آیه 7)
بنابراین، نیاز نیست که وقتی از محبت پیامبر(ص) نسبت به زن سخن به میان می‌آید، در مصادیق آن تأویل و تصرف کنیم و بگوییم مراد همسران و دخترانش است، بلکه آن حضرت می‌فرماید: به جنس زن محبت می‌کند؛ زیرا یکی از نشانه‌های ایمان، زن دوستی همانند انسان‌دوستی است. این زن دوستی، مانند کودک‌دوستی را انسان باید داشته باشد و آن را نشان دهد. از این روست که برای دفاع از زن بی‌توجه به آن که کس و کارش هست یا نیست؟ مسلمان است یا نیست؟ باید با نگاه جنس و نوع دوست داشته باشد.
خداوند در آیه 75 سوره نساء می‌فرماید: و چرا شما در راه خدا ]و در راه نجات[ مردان و زنان و کودکان مستضعف نمی‌جنگید؟ همانان که می‌گویند: «پروردگارا، ما را از این شهری که مردمش ستم پیشه‌اند بیرون ببر، و از جانب خود برای ما سرپرستی قرار ده، و از نزد خویش یاوری برای ما تعیین فرما».
براساس این راهبرد اساسی اسلام درباره محبت به زنان و نقش آن در ایمان است که امام صادق(ع) می‌فرماید: ما اظن رجلا یزداد فی الایمان خیراً الا ازداد حبا للنساء؛ گمان ندارم در ایمان کسی خیری افزایش یابد مگر آن که حب به زنان در وی افزایش یابد. (من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص 384)
براساس همین اصل است که امام علی(ع) نیز می‌فرماید: المراهًْ ریحانه لیست بقهرمانهًْ؛ زن گل است، نه پهلوان. (وسایل الشیعه، ج 14، ص 120)
نکته‌ای که باید مورد نظر قرار داد تفاوت و فرق مفهوم محبت و دوستی در عرف و فرهنگ قرآن و روایات با مفهوم نادرست در عرف برخی از افراد جامعه است.
محبت هرگز به معنای شهوت نیست. محبت به چیزی مانند ایمان و عطر و مانند آن را در نظر بگیرید، آیا مراد از آن شهوت نسبت به این امور است؛ محبت به کودک و جنس کودک آیا به معنای شهوت نسبت به آنان است؟ آیا وقتی کسی به چیزی محبت می‌کند به معنای شهوت و شهوت‌رانی است؟ درباره زنان سفارش به محبت شده است؛ یعنی همان طوری که باید نسبت به کودکان محبت داشته باشید نسبت به جنس زن نیز باید محبت داشته باشید یعنی یکی از علائم ایمان محبت به جنس زن است و نه شهوت نسبت به آنان.