امام‌ علی(ع) درباره لحظه رفتن و جدایی از نعمت‌های دنیا فرمود: سکرات مرگ و حسرت از دست دادن نعمت‌های دنیا، به آنها هجوم می‌آورد. اعضای بدنشان به سستی می‌گراید و رنگ از چهره آنها می‌پرد. سپس پنجه مرگ در آنها نفوذ بیشتر می‌کند، آنچنان که زبانش از کار می‌افتد در حالی که در میان خانواده خود قرار دارد. با چشم خود می‌بیند و با گوش خود می‌شنود (اما یارای سخن گفتن در او نیست). در این می‌اندیشد که عمر خویش را در چه راهی تباه کرد؟ دوران زندگی خود را در چه راهی گذراند؟ به یاد ثروت‌هایی می‌افتد که بدون توجه به حلال و حرام بودن آن جمع‌آوری کرد، و هرگز در طریق تحصیل آنها نیندیشید. انگشت حسرت به دهان می‌گیرد و دست خود را از پشیمانی می‌گزد، چرا که به هنگام مرگ مسایلی برای او روشن می‌شود که تا آن زمان مخفی مانده بود. او در این حال نسبت به آنچه در دوران زندگی به شدت به آن علاقه داشت، بی‌اعتنا می‌شود. آرزو می‌کند ای کاش کسانی که در گذشته به ثروت او غبطه می‌خوردند، و بر آن حسد می‌ورزیدند، این اموال در اختیار آنان بود و نه او (سرانجام) میان آنها و آنچه مورد علاقه‌شان بود جدایی افکنده می‌شود.(1)
______________________
1- نهج‌البلاغه - خطبه 109