وی دوران کودکی و تحصیل خود را در زادگاهش به پایان برد و برای ادامه تحصیل به تهران آمد و در دانشکده نیروی هوایی همانا مشغول به تحصیل شد.
در سال 1346 نیز برای طی دوره مقدماتی خلبانی وارد نیروی هوایی شد. غفور که از هوش بالایی برخوردار بود به سرعت شروع به یادگیری فنون و زبان انگلیسی کرد.
دوره مقدماتی پرواز غفور در تهران دوسال به طول انجامید و در این مدت او در فرودگاه قلعه‌مرغی پرواز با هواپیماهای تک موتوررا تجربه کرد و سرانجام در سال 1348 به همراه دومین گروه دانشجویان اعزامی به آمریکا سفر کرد تا دوره تکمیلی خلبانی خود را در این کشور سپری کند.
پروازهای غفور با مهارت مثال زدنی انجام می‌پذیرفت، به شکلی که بارها توانست از استادان خود پیشی بگیرد، که در همین زمان موفق به اخذ گواهینامه خلبانی از ایالات متحده آمریکا شد. نیروی هوایی آمریکا نمی‌خواست خلبان ماهری مثل غفور جدی را از دست بدهد و طی مکاتباتی با نیروی هوایی ایران موافقت آنها را برای جذب و بکارگیری غفور جدی در نیروی هوایی آمریکا جلب کرد.
در همین راستا نماینده نیروی هوایی آمریکا طی تماسی با خانواده غفور از پدر وی سؤال کرد که وی در پاسخ به آمریکایی‌ها گفت: من فرزندم را برای میهنم پرورش داده‌ام.
سرتیپ خلبان غفور جدی در هفدهم آبان سال 1359 وقتی که یکی از موتورهای هواپیما در پی اصابت موشک دشمن از کار می‌افتد، به همراه خلبان کابین عقب اجکت می‌کنند ولی متاسفانه به دلیل جدا نشدن صندلی از بدن و بسته ماندن کمربند و در نتیجه برخورد با زمین به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
پیکر پاک شهید سرتیپ خلبان غفور جدی از بوشهر به تهران و از آنجا به تبریز منتقل شد و آنجا بود که وصیت نامه شهید بزرگوار خوانده شد که در قسمتی از آن نوشته شده بود: دوست دارم کفنم پرچم ایران باشد.