ما همان طوری که به موجب انسان بودن خود برای خود حقی قائلیم و معتقدیم چون انسانیم و کامل‌تر از سایر انواع، آفریده شده‌ایم پس حق داریم انواع استفاده‌ها از معادن و از دریاها و از جنگل‌ها و از گل‌ها و گیاه‌ها و از حیوان‌ها و از زمین‌ها بنماییم، عیناً به همین دلیل، حقوقی از همه این اشیاء بر عهده ما هست که باید از عهده آن حقوق برآییم. 

امیرالمؤمنین علی‌(ع) در اولین خطابه‌ای که بعد از قبول خلافت ایراد کرد،

این طور فرمود: «بندگان خدا! خدا را در نظر بگیرید. شما نسبت به جماعت‌ها و شهرهای خدا و نسبت به افراد بندگان خدا، نسبت به همه چیز مسئولیت دارید، حتی نسبت به بقعه‌ها و سرزمین‌ها و نسبت به حیوانات اهلی که در اختیار شماست.»

پس انسان به حکم همان استعداد و شایستگی فطری، از یک طرف استحقاق بزرگی برای استفاده از مواهب خلقت دارد و از طرف دیگر مسئولیت عظیمی نسبت به همه موجوداتی که در اختیار اوست از جماد و نبات و حیوان دارد.

*استاد مطهری، حکمت‌ها و اندرزها 

ج۱، صص۹۶-۹۴ (با تلخیص)