این روزنامه درباره تاثیر دو طرح «اقدام ملی تامین مسکن و مسکن اجتماعی بر بازار مسکن» از قول کارشناسان نوشت: طرح‌هایی نظیر مسکن اجتماعی، مسکن ملی، مختص جوامع توسعه‌یافته‌ای مانند آلمان و فرانسه است که به‌صورت کلی مشکل مسکن ندارند. در این کشورها قیمت مسکن مانند کالاهای دیگر است؛ 8 تا 10 درصد یا حداکثر 15 درصد هزینه‌های سبد خانوارها است و به تبع افزایش کالاهای دیگر، نه به‌صورت افسارگسیخته، بلکه با یک شاخص ثابت افزایش می‌یابد. در این کشورها حاشیه‌نشینی وجود دارد و مشکل مسکن همه اقشار اجتماعی جز بخش اندکی که شامل 40-50 هزار خانوار هستند، حل شده است. با وجود چنین شرایطی که فقط 40 تا 50 هزار خانوار صاحب خانه نیستند، دولت‌ها در این کشورها موظف هستند که سالانه این تعداد خانه تولید و عرضه کنند. در واقع، این وظیفه بدیهی دولت‌ها در تمام کشورهاست که حتی در حالی که مشکل مسکن ندارند، باز سالانه تا 50 هزار واحد را در قالب طرح‌های مختلف تولید کنند. اینکه ما نباید چنین طرح‌هایی را به عنوان طرح مسکن برای جامعه خود فرض کنیم و بخواهیم مشکل مسکن را با آن حل کنیم، مسئولان هنوز بحران مسکن را درک نکرده‌اند و صورت مسئله را کوچک می‌پندارند!
در واقع ما با کسری بسیار بالایی در این بخش مواجه هستیم. بنابراین چنین طرح‌هایی بی‌فایده است و مطلقا گرهی از مشکلات باز نخواهد کرد.
اصلا عدد و رقمی که در طرح‌هایی مانند طرح اقدام ملی تامین مسکن هدف‌گذاری شده، با نیاز واقعی بخش مسکن همخوانی ندارد. اگر از اشکالات و نواقص این طرح چشم‌پوشی کنیم و فقط کلیت آن را بپذیریم، بخشی از هدف‌گذاری طرح اقدام ملی مسکن ساخت سالانه 200 هزار واحد مسکونی بوده است که وقتی آن را با حجم متقاضیانی که در بخش مسکن وجود دارند، مقایسه می‌کنیم، بیشتر شبیه شوخی می‌ماند تا اینکه بخواهد یک حرکت موثر باشد و در قیمت‌ها و بازار مسکن تاثیری بگذارد. طنز تلخ ماجرا وقتی بیشتر می‌شود که مسئولان دست‌اندرکار اعلام می‌کنند که تاکنون فقط 11 هزار واحد افتتاح شده است؛ در شرایط فعلی، این واقعا یک عدد بی‌معنی است. برآورد این کارشناس مسکن این است که طبق محاسبات انجام‌شده بین سال‌های 1395- 1405 باید سالانه حداقل یک میلیون و 500 هزار واحد مسکونی در کشور ساخته شود که تاکنون این کار
انجام نشده است.