فارین پالیسی در نامه‌ای به قلم استفان والت و خطاب به ترامپ نوشت:
«ما قبلاً همدیگر را ندیده‌ام و چون خیلی اهل مطالعه نیستی، احتمالاً حتی مرا نمی‌شناسی. اما شاید، فقط شاید، یکی از کارکنانت این نامه را به نظرت برساند»
من این را می‌نویسم چون به نظر می‌رسد سیاست کنونی تو در قبال خاورمیانه، به ویژه در قبال ایران واقعاً سردرگم است و من می‌خواهم تو را از این سردرگمی خارج کنم.
سیاست شما با عنوان «فشار حداکثری» آن‌ گونه که مشاورانت می‌گفتند جواب نمی‌دهد. من مطمئن نیستم هدف اصلی این سیاست چیست، آیا می‌خواهی به یک توافق هسته‌ای جدید برسی، رژیم را سرنگون کنی یا صرفاً فعالیت‌های منطقه‌ای ایران را مهار کنی؟ اما به نظر می‌رسد در هر صورت به هیچ کدام از این اهداف نزدیک نشده‌ایم.
بر اساس یک گزارش جدید از مرکز مطالعات راهبردی و بین‌الملل، فعالیت‌های منطقه‌ای ایران کمتر نشده و ایرانیان به تدریج از تعهدات برجامی می‌کاهند. از آن‌جا که اول آمریکا از توافق خارج شد، شما عملاً نمی‌توانی آن‌ها را متهم کنی.
رهبر ایران نیز به نظر نمی‌رسد رویکردش را عوض کرده است او به شما نشان می‌دهد آن‌ها تحت تاثیر ارعاب، اجبار، نهیب و تسلیم قرار نمی‌گیرند.
آقای رئیس‌جمهور! مهم است بفهمی که چرا این تقابل به این صورت پیش‌ رفت. پاسخ ایران شاید گیج‌کننده به نظر برسد زیرا اساساً قدرت آمریکا بسیار بیشتر است و تحریم‌های بیشتر بدون شک مشکلات زیادی برای آن‌ها ایجاد می‌کند. پس چرا تهران نرم نمی‌شود و با هر آنچه که شما و بولتون و پمپئو می‌خواهید موافقت نمی‌کند؟ آیا به این دلیل است که رهبرانش مذهبی‌های یکدنده و متعصبی هستند که منطق سرشان نمی‌شود؟
جواب منفی است. واقعیت را من به شما می‌گویم: اگر یک کشور مثل ایران به شما اجازه دهد یک بار قلدری کنید، ممکن است شما به این جمع‌بندی برسید که می‌توانید دوباره نیز به آن‌ها زور بگویید و باز هم دوباره. اصلاً هر وقت که دلتان بخواهد. بنابراین به نفع آن کشور است به شما نشان دهد نمی‌توان آن را ترساند. احتمالاً متوجه شدی که کره‌شمالی، مکزیک و برخی کشورهای دیگر نیز به همین روش عمل می‌کنند. در یک نگاه وسیع‌تر رویکرد کلی تو به خاورمیانه بر مبنای یک باور اشتباه بنا شده که اگر حمایت بدون شرط از شرکای نام آشنای آمریکا یعنی اسرائیل، عربستان سعودی، مصر، دولت‌های خلیج (فارس) و غیره را با دشمنی بی‌امان نسبت به دشمنان قدیمی مانند ایران ترکیب کنی، به موفقیت می‌رسی. اما مشاورانت یک چیز را به تو نگفته‌اند: دوستان یاد شده آمریکا و حامیانشان یا لابی‌های حقوق بگیرشان در ایالات متحده از این‌که می‌توانند کنار بایستند و رویارویی آمریکا با ایران را تماشا کنند، خوشحالند.
ما به این راهبرد در سیاست خارجی،‌ «خوش‌سواری» یا تفویض مسئولیت می‌گوییم. خاورمیانه امروز،‌ جایی که تو می‌توانی و باید مبارزه‌ات را به دیگران بسپاری.
در واقع به جای اینکه دولت‌های خاورمیانه مسئولیت خود را به گردن آمریکا بیاندازند این آمریکا است که باید مسئولیت خود را به گردن  آنها بیاندازد.
وقتی این کارها را کردی بد نیست که با ایجاد یک رابطه تجاری با ایران، سیاست خود در قبال خاورمیانه را موثرتر کنی.
آقای رئیس جمهور! من به تو رای ندادم و با این عملکرد‌ی که داری بعید است در 2020 نیز به تو رای بدهم. اما نمی‌خواهم ایالات متحده به رویه‌ای که موجب زوالش در جهان شده ادامه دهد و قطعا میل ندارم که اشتباهاتی که پیشینیان تو مخصوصا جرج بوش پسر در خاورمیانه انجام دادند تکرار کنی. بنابراین امیدوارم که در مورد این پیشنهاد به صورت جدی فکر کنی.