به پیامبر(ص) خبر دادند که یکی از مسلمانان مدینه تهیدست شده است. فرمود: او را نزدم بیاورید! بعضی رفتند و او را آوردند، فرمود: آنچه درخانه‌داری به اینجا بیاور، و آن را کوچک نشمار. او به خانه خود رفت و یک پلاس و یک کاسه برداشت و به حضور پیامبر آورد و حضرت آن‌را برای فروش به مزایده گذاشت.
عاقبت شخصی به دو درهم خرید، پیامبر آنها را به آن شخص فروختند و آن دو درهم را به آن مسلمان داد، و فرمود تا یک درهم غذا برای خانواده‌ات خریداری کن و با درهم دیگر یک عدد تیشه خریداری کن.
او به دستور پیامبر تیشه خرید و آورد و بعد حضرت فرمود: به بیابان برو و با این تیشه هیزم‌ها را جمع کن و هیچ خار تر و خشکی را در بیابان، کوچک مشمار همه را جمع کن و بفروش.
او رفت و با همان دستور کار کرد و بعد از پانزده روز در حالی که وضع مالیش خوب شده بود، به نزد پیامبر آمد.
پیامبر فرمود: کار کردن و مزد کار گرفتن برای تو بهتر است از (صدقه‌گیری) اینکه در روز قیامت به محشر وارد شوی و نشانه زشت صدقه درچهره‌ات باشد.(1)
فضل بن‌ابی‌قره می‌گوید: ما بر امام‌صادق(ع) وارد شدیم و دیدیم آن حضرت مشغول کار بر روی زمین خودشان هستند، پس گفتیم، فدای شما گردیم، یا به ما بفرمائید این کار را انجام دهیم یا به غلامان خود!
فرمود: نه بگذارید خودم کار کنم، من مایل هستم خداوند را در حالی ملاقات کنم که با دست خودکار کرده و با سختی دادن به خود در طلب رزق باشم.
سپس فرمود: حتی علی(ع) نیز نفس خود را برای طلب حلال به زحمت می‌انداخت(2)
ـــــــــــــــــــــــــــ
1- بحارالانوار، ج 103، ص 10     2- محجهًْ البیضاء، ج 3، ص 147