آیتالله مومن پس از عمری مجاهدت دعوت حق را لبیک گفت
فقیهی انقلابی که نه مرعوب تبعید شد و نه شیفته مسئولیت‌های مهم
آیتالله «محمد مؤمن» عضو مجلس خبرگان رهبری و شورای نگهبان پس از عمری جهاد و پایداری در راه پیروزی و بقای انقلاب اسلامی به دیدار حق شتافت.
آیتالله محمد مؤمن عضو مجلس خبرگان رهبری و عضو فقهای شورای نگهبان که از مدتی پیش در بستر بیماری بود، دعوت حق را لبیک گفت و به دیار باقی شتافت.
آیتالله محمد مؤمن عضو مجلس خبرگان رهبری و عضو فقهای شورای نگهبان به‌دلیل مشکلات مغزی و تنفسی از جمعه 30 آذرماه در بخش آی‌سی‌یو در یکی از بیمارستان‌های قم بستری شد و از 8 دی ماه برای پیگیری روند درمان به بیمارستانی در تهران انتقال یافته‌بود. پیکر آیتالله مومن عضو مجلس خبرگان رهبری و شورای نگهبان امروز شنبه در قم تشییع و در جوار حرم مطهر حضرت معصومه(س) به خاک سپرده می‌شود. به دنبال فوت آیتالله مومن سران قوا، رئیس‌مجلس خبرگان رهبری و دبیر شورای نگهبان، رئیس‌ستاد کل نیروهای مسلح، علی‌اکبر ولایتی، وزیر کشور، معاون پارلمانی رئیس‌جمهور و... در پیام‌های جداگانه‌ای این ضایعه را تسلیت گفتند.
نگاهی به زندگی و مبارزات آیتالله مومن
آیتالله محمّد مومن 23 دی ۱۳۱۹ هجری شمسی در خانواده‌ای مذهبی و علاقه‌مند به خاندان مکرم پیامبر اسلام(ص) در شهر قم چشم به جهان گشود. کودکی آیتالله مومن باتنگی معیشت خانواده همراه بوده، به گونه‌ای که ایشان را برای آینده‌ای پر از جهاد و مبارزه آماده می‌ساخته است.
آیتالله مومن تحصیلات خود را در هفت سالگی آغاز نمود و در مکتب خانه‌ای واقع در محله «باغ پنبه» قم، به فراگیری قرآن مشغول شد پس از آن به مکتب دیگری رفته در آنجا کتاب نصاب‌‌الصبیان و برخی از کتب دیگر را آموخت. پس از مدتی با سفارش برخی به پدر وی و موافقت پدر، تحصیلات خود را در مدارس اسلامی ـ ملی آن زمان، به تحصیل علوم دبستانی‌‌اشتغال پیدا کرد و در مدت دو سال تا کلاس ششم ابتدایی تحصیل کرد بعد از آن سال اول دبیرستان را خواند اما به دلیل کم بودن سن قانونی نتوانست در آزمون پایان سال شرکت کند. در سال 1332 به تحصیل علوم دینی روی آورد و طی دو سال، ادبیات عرب، بخش بسیاری از «مطوّل» و همه «معالم الاصول» را فرا گرفت و هم زمان، به دلیل تنگی معیشت خانواده، به آموزگاری نیز می‌پرداخت. آیتالله مومن توانست با کسب رضایت پدر صرفاً به تحصیل علوم دینی بپردازد. «شرح لمعه» و «قوانین الاصول» را در طی یک سال فرا گرفت و «مکاسب» و «رسائل» شیخ انصاری را پس از دو سال به اتمام رساند و در ششمین سال تحصیل، جلد اول «کفایه» را آموخت و در درس خارج اصول و فقه شرکت جُست. هم زمان با تحصیلات فقهی و اصولی، به تحصیل حکمت الهی و فلسفه نیز می‌پرداخت و «شرح منظومه» سبزواری و «الهیئت شفا» و بخش عمده «اسفار» را فرا می‌گرفت.
در اواخر سال 1342 برای تحصیل عازم نجف‌‌اشرف شد و به مدت شش ماه از محضر استادان حوزه علمیه بهره‌های فراوان برد و سپس به ایران بازگشت و تا سال 1353 به تحصیل خود ادامه داد.
اساتید
آیتالله مؤمن در دوران تحصیل خود از محضر استادان برجسته‌ای بهره برده است؛ از جمله «شرح منطق» حاجی سبزواری را نزد «حاج شیخ محمد واعظ زاده» و «مکاسب» شیخ انصاری را نزد آیتالله مشکینی و آیتالله شاه آبادی و شیخ ابوالفضل خوانساری و دیگر اساتید آن زمان فرا گرفت. همچنین «رسائل» شیخ انصاری را نزد «آیتالله حاج شیخ محمد شاه آبادی» و جلد اول «کفایه الاصول» را نزد مرحوم «آیتالله سلطانی طباطبایی» و مقداری از جلد دوم آن را نزد مرحوم «آیتالله حاج میرزا محمد مجاهدی تبریزی» فرا گرفت. وی در درس اصول حضرت امام خمینی(ره) شرکت نمود و چند ماهی نیز در درس فقه آیتالله بروجردی حاضر شد و سپس به درس خارج فقه امام(ره) که در باره «مکاسب محرمه و بیع» بود، رفت و پایه‌های استنباط فقهی خود را نزد آن بزرگوار مستحکم کرد. پس از تبعید امام(ره) در سال 1342، به درس فقه و اصول «آیتالله سیدمحمّد محقق داماد» رفت و پس از آن مرحوم، از درس خارج فقه «آیتالله حاج آقا مرتضی حائری یزدی» بهره برد. استاد او در «فلسفه» و «شرح منظومه» سبزواری، مرحوم آیتالله حاج آقا مصطفی خمینی بود و بعد از آن برای تحصیل الهیئت «شفا» و «اسفار» به درس «علامه سید محمد حسین طباطبایی» رفت و سال‌ها به حضور در درس تفسیر وی نیز توفیق یافت.
فعالیت های علمی و فرهنگی
زندگی آیتالله محمد مؤمن با تلاشهای علمی و فرهنگی فراوانی همراه است. وی در طی سال های متمادی به تربیت طلاب جوان همت گماشته است و در این میان، شاگردان ممتازی را به جامعه علمی و سیاسی کشور تقدیم داشته است. وی پس از فراگیری یک دوره کامل اصول، به تدریس چند دوره «رسائل» شیخ انصاری، مقداری از «مکاسب» و «شرح تجرید الاعتقاد»، «بدایهًْ‌الحکمه» و «نهایهًْ‌الحکمه» و بخشی از «اسفار و عرشیه» نائل آمد. با پیروزی انقلاب اسلامی و کم شدن حجم مسئولیت‌ها، در سال 1362 به تدریس درس خارج اصول پرداخت که تا روزهای بیماری این تدریس ادامه داشت. تدریس بحث معاملات «تحریرالوسیله» حضرت امام خمینی(ره)، کتاب قضا و شهادات و عمدة حدود و مسائل مستحدثه در قالب درس خارج فقه از دیگر برنامه‌های درسی وی برای پرورش طلاب جوان و طالب اجتهاد بوده است ایشان همچنین در سال‌های پایانی عمر به تدریس مبحث حکومت اسلامی نیز مشغول بود.
از آیتالله مؤمن، آثار فراوانی در مطبوعات به چاپ رسیده است. همچنین وی در زمینه علوم اسلامی کتب شایان توجهی به جامعه علمی کشور از جمله تقریرات درس‌های اصول، مکاسب محرمه و بیع حضرت امام خمینی(ره) با حواشی معظم له بر آن، تقریرات درس آیتالله العظمی محقق داماد (صوم و صلات)، ولایت امام و پیامبر(ص) بر امر قانونگذاری کلی، ولایت امام و پیامبر(ص) بر جامعه اسلامی، حاشیه بر اسفار و شواهد الربوبیّه، الولایه الالهیه الاسلامیه او الحکومه الاسلامیه، تسدید الأصول (اصول فقه استدلالی)، کلمات سدیده فی مسایل جدیده (ده رساله فقهی در مسائل مستحدثه)، مبانی تحریرالوسیله (قضاء و شهادات)، مبانی تحریرالوسیله (حدود) و...را تحریر و تقدیم علاقمندان کرده بودند.
از دیگر فعالیتهای علمی و فرهنگی مرحوم آیتالله مومن می‌توان به تدوین و تنظیم آیین نامه‌های داخلی شورای مدیریت حوزه علمیه قم یاد کرد که در دوره تصدی ایشان انجام گرفت و هم اکنون با همت مسؤولان آن مرکز سیر تکاملی خویش را می‌پیماید.
فعالیت های سیاسی
دفتر زندگانی آیتالله محمد مومن، پیش و پس از انقلاب، سرشار از مبارزه و هدایت های سیاسی است.
حضور آیتالله مومن در جلسات جامعه مدرسین، در پیش از انقلاب، و پیگیری مصوبات و بیانیه‌های آن از فعالیتهای درخشان ایشان است که سرانجام به دستگیری و تبعید ایشان در سال 1353 منجر شد. ایشان به سه سال اقامت اجباری در شهداد کرمان محکوم شد که پس از گذراندن هفت یا هشت ماه اقامت در شهداد بقیه مدت را در تویسرکان به تبعید گذراند اما تبعید باعث نشد که افشاگری‌ها و مبارزات سیاسی آیتالله مومن پایان یابد؛ بلکه در آنجا نیز با بیان احکام اسلامی و در لابلای آن، مسائل مهم انقلاب، ماهیت رژیم شاه را بر مردم آشکار می‌کردند و آنها را به تقلید و پیروی از مرجعیت شیعه، به ویژه امام خمینی(ره)، که در آن زمان پرچمدار مبارزه بود، دعوت می‌کردند.
با پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی ایران، فعالیت های آیتالله مؤمن در قالب مسئولیت‌های اجرایی و روشنگری‌های درسی و اخلاقی ادامه یافت.
مهم‌ترین مسئولیت‌های ایشان، پس از پیروزی انقلاب اسلامی به شرح زیر است: مسئولیت انتخاب و اعزام قضات شرع دادگاههای انقلاب در سراسر کشور به دستور حضرت امام خمینی(ره)، ریاست دادگاه عالی انقلاب اسلامی، عضویت در شورای عالی قضایی، عضویت در شورای نگهبان با حکم حضرت امام خمینی(ره) در سال 1362 و ابقاء در آن مسئولت با حکم مقام معظم رهبری تا روز وفات (1397)، مدیریت حوزه علمیه قم و عضویت در شورای عالی سیاست گذاری حوزه علمیه قم از سال 1371 تا 1374 و نیز عضویت در دوره چهارم شورای عالی حوزه علمیه قم،نمایندگی در دوره‌‌های اول و دوم مجلس خبرگان رهبری از طرف مردم سمنان و در دوره سوم، چهارم و پنجم به نمایندگی از مردم قم‌و ریاست مجمع فقه اهل بیت (ع).