عصر ایران می‌نویسد حالا این دولت، سخنگو هم ندارد. حدود 60 روز است که نوبخت دیگر سخنگو نیست و رئیس‌جمهور روحانی هم کسی را برای این پست انتخاب نکرده است.
نوبخت سخنگوی خوبی نبود اما حداقل هفته‌ای یک‌بار رودرروی خبرنگاران می‌نشست و سوال‌های آنها را جواب می‌داد و تا حدودی مردم را در جریان تصمیمات دولت می‌گذاشت اما نزدیک به دو ماه است که دولت سخنگویی ندارد و تقریبا هیچکس نیست به مردم بگوید چه خبر است.
مشخص نیست چرا رئیس‌جمهور در مورد انتخاب سخنگو اینقدر معطل می‌کند  و کسی را برای این پست انتخاب نمی‌کند. این روزها بیش از هر زمان دیگری، دولت احتیاج به فردی دارد که مواضع او را اعلام کند. در روزهای پرالتهاب دلار، بی‌سخنگویی اوج بی‌تدبیری است. به ویژه اینکه سخنگو احتیاجی به رای مجلس و هماهنگی با نمایندگان ندارد. رئیس‌جمهور می‌تواند یکی از نزدیکان مورد اعتماد خود را به عنوان سخنگو انتخاب کند. البته سخنگویی که تنها شغلش، سخنگویی باشد. نکته‌ای که به نظر می‌رسد هنوز روحانی و تیم همراه او به خوبی درک نکرده‌اند، رابطه با افکار عمومی است. به قول معروف: «چراغ‌های رابطه تاریک‌اند» دولت یازدهم و دوازدهم تا به امروز نتوانسته است به درستی کارها و اهداف خود را به مردم انتقال دهد و همچنان علامت سوال‌های زیادی در مورد عملکرد دولت وجود دارد.