(بدان ای سالک راه خدا!) وابستگی به دنیا چه به ابزار دنیوی باشد، چه لذات مادی و چه نسبت به حیات در دنیا، بذر همه فتنه‌ها و اصل و اساس همه بدبختی‌ها است. دنیادوستی، مبدأ ایجاد وابستگی است و این وابستگی، منشأ جمیع رذائل اخلاقی خواهد بود که هر کدام از آنها نیز از حجب ظلمانی محسوب می‌شود. همین موجب خواهد شد که انسان در مراحل بعدی ولو اینکه مومن بوده، و از همه جهات سالم و صاحب اعتقادات صحیح باشد، دچار فشارها و مفاسد خطرناکی شود. مثلا علاوه بر اینکه در تمام عقبات پیش‌روی خود گرفتار سختی و فشار می‌شود، با توجه به آنچه که در روایات آمده است، دچار فشارهای روحی فراوانی در دنیا خواهد شد، که از آنها بسیار زجر خواهد کشید. یعنی وابستگی به دنیا، موجب زجر کشیدن انسان در دنیا می‌شود.(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)، ص 184