حادثه‌ای که خیلی  جالب است این است که کسانی که از دنیا می‌رفتند و فاتحه‌ای گرفته می‌شد، امام یک جلسه بیشتر شرکت نمی‌‌کردند، اما وقتی که مرحوم آیت‌الله سعیدی شهید شدند و رژیم شاه ایشان را در زندان زیر شکنجه به شهادت رساند، خبرش به نجف رسید و یک انقلاب در میان برادران روحانی ایجاد شد و همین‌طور از برخوردهای امام هم مشخص می‌شد که امام چقدر از این حادثه رنج بردند و متأثر شدند. برادرها تصمیم گرفتند که برای مرحوم آیت‌الله سعیدی در نجف فاتحه بگیرند، ولی این فاتحه‌ها که گرفته می‌شد مخارج بسیار بالائی داشت. برای طلبه‌هائی که چیزی نداشتند و تمام شهریه یک طلبه در آن زمان پنج دینار در ماه بود، یعنی صد تومان ایران، آن وقت این طلاب می‌خواستند یک فاتحه‌ای برقرار کنند، شاید سه‌شب فاتحه در حدود پنجاه دینار خرج داشت، این است که خیلی فشار می‌آمد اما این برادرها مصمم بودند که فاتحه بسیار سنگین و محترمی را برای مرحوم آیت‌الله سعیدی بگیرند، از طرف دیگر مواجه شدند با کارشکنی عوامل رژیم در نجف اشرف، ما در هر مسجدی که می‌خواستیم برای مرحوم آیت‌الله سعیدی فاتحه بگیریم، مواجه می‌شدیم با عکس‌العمل منفی متولی آن مسجد که اجازه نمی‌داد فاتحه بگیریم، تا اینکه مجبور شدیم در یک مسجدی که تقریباً بی‌متولی بود فاتحه بگیریم و آن مسجد عمران بود که در دالان و راهروی صحن حضرت امیر به طرف خیابان طوسی بود، در آنجا اعلام فاتحه کردیم و سه‌شب به سه شب هر سه شبی را یک عده از برادران فاتحه گرفتند، مثلاً برادرانی که از مشهد بودند سه‌شب، برادرانی که از تهران بودند سه‌شب، برادرانی که از اصفهان بودند، سه‌شب، این فاتحه ادامه پیدا کرد و طولانی‌ترین فاتحه در نجف اشرف فاتحه مرحوم آیت‌الله سعیدی بود که در حدود چهل شب پشت سر هم ما این فاتحه را گرفتیم و یاد شهید سعیدی را زنده داشتیم و چیزی که برای ما بسیار قابل توجه بود اولاً این بود که بعد از اینکه فاتحه‌ها گرفته شد چون مخارج این فاتحه‌ها بر دوش طلاب سنگینی می‌کرد، امام فرمود: مخارج فاتحه را من می‌دهم و پرداخت کردند و مسئله دومی که باز قابل توجه است این است که امام یک شب بیشتر در فاتحه‌های دیگر شرکت نمی‌کردند، اما در این مجلس فاتحه هر شب شرکت می‌کردند و این باعث دلگرمی ما بود، وقتی می‌دیدیم که علمای نجف، مراجع نجف ابداً در این فاتحه‌ها شرکت نمی‌کردند، اما امام تنها کسی بود که در این فاتحه‌ها همیشه شرکت می‌کرد، ما خوشحال بودیم که این فاتحه مورد توجه امام است.
* سرگذشتهای ویژه از زندگی حضرت امام(ره)، ج 1، حجت‌الاسلام محتشمی، ص 38.