وزارت علوم به عنوان وزارتخانه دانشگاهیان در دولت یازدهم برای انتخاب وزیر با مشکل روبه‌رو بود و مدت‌ها بی‌ثباتی را پشت سرگذاشت. حالا در دولت دوازدهم نیز وزارت علوم هنوز وزیر ندارد و با سرپرست اداره می‌شود.
داستان هزار و یک شب وزارت علوم در دولت اول حسن روحانی به این شکل بود که پس از عدم رای اعتماد مجلس به میلی منفرد، سرپرستی توفیقی، استیضاح فرجی‌دانا و سرپرستی نجفی، محمود نیلی احمدآبادی و دانش‌آشتیانی برای اخذ رای اعتماد از نمایندگان به مجلس رفتند و موفق به اخذ رأی اعتماد از نمایندگان ملت نشدند تا اینکه پس از گذشت بیش از یک سال از دولت یازدهم محمد فرهادی وزیر علوم شد.
حالا در دولت دوازدهم نیز گویا همان سریال پیچیده وزارت علوم تکرار شده است، حدود دو ماه از آغاز دولت می‌گذرد و در حالی‌که روزهای آغازین سال تحصیلی را هم می‌گذرانیم و نمایندگان مجلس از جمله علی مطهری نایب رئیس مجلس در رابطه با تاخیر در معرفی وزیر تذکر داده‌اند وزارت علوم همچنان وزیر ندارد و با سرپرست اداره می‌شود.
قبل از معرفی کابینه دوازدهم، حدس و گمان‌ها و شایعاتی در رابطه با وزرا از جمله وزیر علوم به گوش می‌رسید و هر روز یک نام به عنوان وزیر پیشنهادی در رسانه‌ها مطرح بود.
نام خود فرهادی هم مطرح بود، کار به روسای دانشگاه هم کشیده بود و نام برخی روسای دانشگاه هم شنیده می‌شد، حتی کمپین‌هایی برای حمایت از برخی گزینه‌های مطرح ‌شده تشکیل شد و همه در انتظار نام وزیر پیشنهادی از سوی رئیس‌جمهور بودند.
خاکی‌صدیق رئیس دانشگاه خواجه نصیر شاید جدی‌ترین گزینه بود که خودش هم این مسئله را تائید کرد ولی دقیقا در همان روز که تائید این مسئله را از خاکی‌صدیق شنیدیم لیست کابینه دوازدهم اعلام شد ولی خبری از نام وزیر پیشنهادی علوم نبود.
گویا رئیس‌جمهور برای انتخاب وزیر علوم به تصمیم نهایی نرسیده بود و نیاز به مهلت بیشتری برای فکر کردن و تصمیم‌گیری داشت، این مسئله شاید اهمیت زیاد وزارت علوم برای دولت را نشان دهد از طرفی هم شاید نشان از کم اهمیت بودن وزارت علوم داشته باشد اما یک مسئله دیگر هم در این میان مطرح است و آن هم اینکه می‌گویند وزارت علوم سهمیه جناح خاصی است و وزیر باید از سوی آن جناح معرفی شود.
به هر حال سیدضیا هاشمی که معاون فرهنگی و اجتماعی وزیر علوم بود به عنوان سرپرست وزارت علوم منصوب شد ولی با توجه به اینکه رئیس‌جمهور باید سریع‌تر وزیر پیشنهادی علوم را به مجلس معرفی کند، همچنان شایعاتی درباره وزیر آینده مطرح بود.
برخی می‌گفتند سیدضیا هاشمی به عنوان وزیر علوم معرفی می‌شود، برخی نام الهام امین‌زاده معاون حقوقی رئیس‌جمهور در دولت یازدهم را به عنوان وزیر علوم کابینه دوازدهم مطرح کردند و در هر صورت باز هم اسامی متعددی به عنوان وزیر پیشنهادی مطرح می‌شود و برخی رؤسای دانشگاه هم در سودای وزارت هستند و کمپین‌های حمایتی از آنان هم تشکیل شده است.
برخی گمانه‌زنی‌ها حکایت از آن داشت که رئیس‌جمهور پس از بازگشت از سفر نیویورک وزیر پیشنهادی را معرفی می‌کند اما تاکنون هنوز این اتفاق نیفتاده است و وزارت علوم همچنان راه را با سرپرست ادامه می‌دهد.
رصد آموزش عالی در دولت‌های یازدهم و دوازدهم نشان می دهد که یکی از اصلی‌ترین دلایل وجود معضلات عدیده در حوزه دانشگاهی، نبود مدیری توانمند با رویکردی غیرسیاسی در راس وزارتخانه علوم، تحقیقات و فناوری است.
در این بین اما بی‌توجهی به آینده میلیون‌ها دانشجو نه تنها می‌تواند اثرات سوء و مخربی را در پی داشته باشد، بلکه موجبات تاخیر و بلاتکلیفی در سیاستگذاری‌ها در عرصه آموزش عالی کشور را نیز فراهم خواهد آورد.
چنانچه این سردرگمی رویه در دولت مدعیان تدبیر مسبوق‌بالسابقه بوده، فجایعی همچون «افت شدید پیشرفت علمی»، «جنجال‌سازی دروغین بر سر 3 هزار بورسیه و دانشجوی نخبه»، «عدم تخصیص بودجه‌های مصوب تحقیقاتی و پژوهشی دانشگاه‌ها»، «اخراج بسیاری از اساتید جوان و متعهد به بهانه‌های واهی»، «رکود فرهنگی در دانشگاه‌ها و بی‌توجهی محض نسبت به برپایی کرسی‌های آزاد اندیشی»، حاصل این بی‌تدبیری‌هاست که مع‌الاسف تنها متضررین این اتفاقات، دانشجویان و اصحاب دانشگاه هستند!
اما در این میان دانشجویان و مجموعه آموزش عالی مانده‌اند و یک وزارتخانه بی‌وزیر که گویا عزمی هم برای تعیین تکلیف آن نیست!
 در عین حال امید آن می‌رود که با معرفی هرچه سریع‌تر وزیر مربوطه به مجلس شورای اسلامی، دانشجویان و دانشگاهیان بیش از این معطل بی‌تدبیری‌های مدعیان تدبیر نشوند!