وزنه‌برداری بر خلاف ویترین مدال‌های المپیکی‌اش، چند سالی است از وجود لیگی که شایسته این رشته پرافتخار باشد، بی‌بهره مانده و کیفیت لیگ برترش از لیگ رشته‌های ورزشی درجه سه و چهار هم پایین‌تر است. امسال هم به نظر می‌رسد نه تنها شرایط بهتر نشده بلکه با کنار رفتن دو تیم مهم و البته رقیب هم، کیفیت آن به مراتب پایین‌تر خواهد آمد.
در فصل گذشته شش تیم در لیگ حضور داشتند که از این شش تیم، سه تیم نظامی بودند و تکلیفشان مشخص است. از سه تیم دیگر ملی حفاری و مناطق نفت خیز جنوب بیشتر به سمت استفاده از وزنه‌برداران بومی خود قدم برداشته بودند و فقط ذوب‌آهن تنها گزینه برای قهرمانان المپیک بود تا قرارداد نسبتا بهتری ببندند و در لیگ شرکت کنند.
البته وضعیت قراردادها هم در لیگ وزنه‌برداری هیچ وقت چندان تعریفی نداشته است. در شرایطی که در لیگ فوتبال، والیبال و بسکتبال قراردادهای میلیاردی با بازیکنان بسته می‌شود، در لیگ وزنه‌برداری و در بهترین حالت سهراب مرادی و کیانوش رستمی با توجه به طلای المپیک با 150 میلیون تومان بیشترین مبلغ قرارداد را در میان وزنه‌برداران داشتند.
اکنون هم برای امسال ماجرا جالب‌تر شده چرا که دو باشگاه ملی حفاری و ذوب‌آهن تصمیم ندارند در لیگ برتر شرکت کنند و این یعنی بیرون ماندن خیلی از وزنه برداران.
یکی از بزرگترین ضعف‌های فدراسیون وزنه‌برداری ناتوانی در جذب اسپانسر و حضور باشگاههای بزرگ در لیگ برتر بوده است. اینکه قهرمانان المپیک، جهان و آسیا بدون تیم باقی بمانند برای رشته‌ای مانند وزنه‌برداری اصلا وجهه خوبی ندارد از طرفی این موضوع بدون شک بی‌انگیزگی خیلی از وزنه‌برداران را که تازه قدم در این مسیر گذاشته‌اند به دنبال خواهد داشت.
لیگ برتر در بین بسیاری از هیاهوهای وزنه‌برداری ایران مهجور مانده که نیاز به ترمیم جدی دارد در غیر این صورت باید شاهد کنار رفتن خیلی از وزنه‌برداران باشیم چراکه تنها منبع درآمد اندکشان هم که از بین برود دیگر انگیزه‌ای برای ادامه کار ندارند و این یعنی از بین رفتن سرمایه‌ها و پشتوانه‌ها.