روزی جابر بن ‌عبدالله انصاری خدمت امام‌علی(ع) بود و آه عمیقی کشید. امام فرمود: گویی برای دنیا، اینگونه نفس عمیق و آه طولانی کشیدی؟
جابر عرض کرد: آری به یاد روزگار و دنیا افتادم و از ته قلبم آه کشیدم.
امام فرمود: ای جابر، تمام لذت‌ها و عیش‌ها و خوشی‌های دنیا در هفت چیز است: خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها و شنیدنی‌ها و بوئیدنی‌ها و آمیزش جنسی و سواری و لباس؛ اما لذیذترین خوردنی عسل است که آب دهان حشره‌ای به نام زنبور است.
گواراترین نوشیدنی‌ها آب است که در همه جا فراوان است. بهترین شنیدنی‌ها غناء و ترنم است که آن هم گناه است. لذیذترین بوییدنی‌ها بوی مشک است که آن خون خشک و خورده شده از ناف یک حیوان (آهو) تولید می‌شود.
عالی‌ترین آمیزش، با همسران است و بهترین مرکب سواری اسب است که آن هم (گاهی) کشنده است. بهترین لباس ابریشم است که از کرم ابریشم به دست می‌آید.
دنیائی که لذیذترین متاعش این طور باشد انسان خردمند برای آن آه عمیق نمی‌کشد.
جابر گوید: «فوالله ما خطرت الدنیا بعدها علی قلبی».
سوگند به خدا بعد از این موعظه، دنیا در قلبم راه نیافت. (1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- بحارالانوار، ج75، ص11