تیم ملی دوچرخه سواری ایران از امروز رقابت خود را در مسابقات قهرمانی پیست آسیا آغاز می‌کند. این مسابقات در حالی در پیست چوبی شهر دهلی هند برگزار می‌شود که رکابزنان ایران از وجود این نوع پیست در ایران محروم هستند.آنها در پیست سیمانی تمرین کرده‌اند  و اکنون باید در پیست چوبی مسابقه بدهند.
ریحانه طالبی کاپیتان تیم ملی بانوان در این مورد گفت: فکر نمی‌کنم خیلی سخت باشد که در ایران هم چین پیستی داشته باشیم تا آرزو به دل نمانیم. ِما در هر مسابقه تازه باید در پیست چوبی تمرین کنیم. پیست سیمانی آزادی هم مشکلات خود را دارد مثلا در هوای سرد یخ می‌زند و تمرین کنسل می‌شود.او ادامه داد: پیست آزادی سیمانی و 333 متری است در حالی که پیست مسابقات چوبی و 250 متری است. کلا متفاوت هستند.  با این شرایط همیشه تلاش کرده ایم بهترین نتیجه را بگیریم.
حسنعلی ورپشتی کاپیتان تیم ملی مردان نیز گفت: تکنیک پیست چوبی 250 متری فرق دارد. به طوری که در قوس آن سرعت کار بیشتر است. ما در ایران همین مشکل را داشتیم و چون سرعتمان به اندازه لازم بیشتر نمی‌شد بنابراین در پیست 250 متری اهواز با موتور تمرین میکردیم. البته مشکل دیگر ما  سر پوشیده بودن پیست است. حالا ما بگوییم پیست چوبی می‌خواهیم برایمان که نمی‌سازند حداقل پیست‌های سرعتی مانند پیست مشهد را سرپوشیده کنند که در فصل سرما بتوان تمرین کرد. او در مورد وضعیت خود پس از تمرین در پیست چوبی بیان کرد:من زیاد اهل بهانه گرفتن نیستم که اگر نتیجه نگرفتیم بخواهم آن را عنوان کنم.  سعی می‌کنم نتیجه خوبی بگیرم.ورپشتی در مورد اینکه شانس کسب مدال در کدام ماده بیشتر است، تصریح کرد: در این مدت بیشتر به صورت تخصصی بر روی تیم اسپرینت کار کردیم. البته من مدت یک سال رکاب نمی‌زدم و دوباره به دوچرخه سواری به صورت حرفه‌ای باز گشته‌ام بنابراین سعی می‌کنم به گونه‌ای رکاب بزنم که نتیجه خوبی بگیریم.ملی پوش دوچرخه سواری ایران در پاسخ به این پرسش که چقدر با دانشور و عسگری در تیم اسپرینت هماهنگ شده است، تاکید کرد: در این یکسال با هم تمرین داشتیم. حتی دو مسابقه هم شرکت کردیم و کاملا هماهنگ شده ایم.