وی در این یادداشت که در هفت صبح منتشر شده نوشته است: وقتی می‌گوییم فیلم «فروشنده» فیلم بی‌ریخت و نافرمی است دقیقا از چی حرف می‌زنیم؟ یکی از شاگردان کلاس‌های آقای فرهادی که حالا خودش فیلمساز خوبی شده می‌گفت از دیدن فروشنده حیرت کرده است و نمی‌داند چطور ممکن است چنین داستان نچسب و ناچسبی از دست استادش در رفته باشد. او می‌گفت هرچه از آقای فرهادی سر کلاس‌هایش شنیدیم خودش توی فیلم فروشنده فراموش کرده و هرچه او دست می‌انداخت و مسخره می‌دانست خودش در این فیلم مرتکب شده.
نباید حوادث و موقعیت‌ها مصنوعی و چیده شده یا دستکاری شده باشند. نباید آدم‌های توی فیلم یا داستان طوری رفتار کنند و حرف بزنند که مخاطب عاقل و زیرک توی دلش بگوید: «اختیار دارید ولی بعید است!» یا عصبانی بشود و توی دلش بگوید: «آقای فرهادی ما را احمق فرض کرده‌ای؟» یا خیلی عصبانی بشود و در حالی که سالن‌ را ترک می‌کند یک چیزهایی زیر لب بگوید. علی‌الخصوص فیلمی مثل فروشنده که از حشو و زوائد و صحنه‌ها و گفته‌ها و حوادث اضافی و بی‌ربطش پیداست سازنده‌اش تازه از فرنگ برگشته و فرق میان «اتیکت» یا اخلاق خودمان را تازه قشنگ فهمیده و مجهز به آخرین کشفیات نسبی‌گرایان شده و خیال دارد فوت و فن نسبی شدن و نسبی قضاوت کردن را به تماشاچی ایرانی یاد بدهد. این هیچ عیبی ندارد که او نسبی‌اندیش شده. نصف بیشتر روشنفکران فرنگی و ایرانی سال‌ها است که نسبی اندیش و عافیت طلب و بی‌بو و خاصیت شده‌اند. آنها چطور؟ این هم یکی! اما چرا این یکی به محض یاد گرفتن فوت و فن نسبی شدن راه و رسم فیلمسازی را از یاد برده؟