سرویس ورزشی -
مشعل سی‌ویکمین دوره المپیک، فردا (یکشنبه) در ورزشگاه ماراکانای شهر ریو خاموش می‌شود. در این دوره از بازی‌ها نیز مثل همه دوره‌های قبل، کلیت ورزش جهان در چشم جهانیان به نمایش درآمد و فرصتی مناسب به دست آمد تا هر کشوری حاصل کار و برنامه‌ریزی چهار سال گذشته خود را عینا و عملا ببیند و در یک بررسی و ارزیابی دقیق و کارشناسانه پی به نقاط ضعف و قوت برنامه‌ها و اقدامات خود ببرد و برای آینده بهتر، طرحی نو و فکری تازه در اندازد این کاری است که لازم است حتما مسئولان و کارشناسان ورزش کشورمان به آن همت کنند و درباره آن به شکل جدی، عمیق و علمی اهتمام ورزند.
بازی‌های المپیک هنوز تمام نشده و کاروان ورزشی ایران نیز به کار خود خاتمه نداده و هنوز مسابقات تکواندو و کشتی آزاد - که ما در آنها شانس مدال‌آوری داریم - ادامه دارد. بنابراین برای ارزیابی و بررسی کارنامه ورزش ایران در المپیک ریو، هنوز کمی زود است، ضمن اینکه باید در نظر داشت که در بررسی‌های خود، در کنار توجه به کمیت و عدد و رقم و نتایج به دست آمده و مدال‌های کسب شده، کیفیت کار و کارآمدی برنامه‌ها را هم باید حتما در نظر داشت و صرف تعداد و نوع مدال نباید ملاک قضاوت ما درباره کاروبار ورزش و شرایط کنونی آن باشد البته اگر قرار به غرض‌ورزی و بی‌انصافی و یا طرفداری کورکورانه و جانبداری متعصبانه و ارائه تحلیل‌های غلط و خطی باشد، به هیچ شرط و ملاکی جز «بی‌انصافی» نیازی نیست! در این باره (یعنی ارزیابی کارکرد و کارنامه ورزش ایران در المپیک) به وقت خودش بیشتر خواهیم نوشت. در این مقاله خواستیم عرض کنیم که المپیک سی‌ویکم هم، مثل هر دوره دیگری دارای قوت‌ها و ضعف‌ها، خوبی‌ها و زشتی‌هایی بود. یکی از نکته‌های زشت این دوره از بازی‌ها، مثل تمام دوره‌های قبلی، بی‌تردید موضوع «حق‌کشی‌های آشکار» و «بی‌عدالتی»‌های نمایان بود که مغز استخوان ورزشکار و کشوری را که هدف قرار گرفته، می‌سوزاند و احساسات و تاسف دیگران را که به ورزش پاک معتقدند، جریحه‌دار می سازد. متاسفانه همان‌طور که در بازی‌های لندن، ناداورانی که از «شرافت» بویی نبرده بودند، به راحتی حق «سعید عبدولی» را پایمال کردند، در این دوره از بازی‌ها هم دیدیم و دنیا دید که چگونه باز آدمهایی از همان جنس که لباس مقدس داوری پوشیده و ردای قضاوت بر تن راست کرده بودند، درباره چند تن از ورزشکاران ما (مثل امید نوروزی، بهداد سلیمی، مجتبی عابدینی و...) چگونه با وقاحت و قلدری تمام، حق‌کشی کردند و... اعصاب و روان علاقه‌مندان ورزش را به ویژه در کشورمان به بازی گرفتند.
دوستداران ورزش و هموطنان عزیزمان در این روزها، به ويژه این روزهای اخیر در جریان اتفاقات تلخ که سخت بوی مشمئز کننده ناجوانمردی و بی‌عدالتی می‌داد، قرار گرفته و حرف‌های نوروزی و سلیمی و بنا و... را حتما خوانده و اشک‌های غیرتمندانه بنا و بهداد و نوروزی را دیده و با آنها همنوایی و همدردی کرده‌اند، ما هم ضمن ابراز تاسف از وقوع این صحنه‌های شرم‌آور و تاسف‌بار در میدانی چون المپیک که بدون تردید ناشی از نفوذ و اعمال نظر جریان‌های آلوده و مافیایی وابسته به نظام ناعادلانه سلطه است، لازم می‌بینیم به یکی از حرف‌های همیشگی خود تاکید کنیم و آن را در این مقال بیاوریم که برای پیشرفت ورزش و حرکت در مسیر افتخارآفرینی، باید ورزش جهان را و واقعیت‌های حاکم بر آن - چه زشت و چه زیبا - را بشناسیم و بر اساس آن برنامه‌ریزی و حرکت کنیم. یکی از واقعیت‌های زشت رایج در ورزش جهان و تقریبا در اکثر رشته‌ها، به طوری که حتی اعتراض قهرمانان بزرگی چون محمدعلی، مارادونا و... را برانگیخت، حق‌کشی و زدوبندهای پشت پرده است. این واقعیت را نمی‌شود انکار کرد و همان‌طور که بالاتر آمد، در همه میادین جهانی و المپیکی به آشکار و وضوح تکرار می‌شود و قابل لمس است. راه در افتادن با این زشتی‌ها و پلشتی‌ها هم، فقط اعتراض و گلایه و گریه و افشاگری و... نیست، بلکه کارآمدترین حربه برای مقابله با این واقعیت و واقعیت‌های دیگر که ماهیت ورزش امروز جهان را سروشکل می‌دهند، «قوی» و «قویترشدن» است. برای این کار و دستیابی به این حربه است که همه و همه، به ویژه آنهایی که در ورزش کشور صاحب مسئولیت و دارای اختیار هستند، وظیفه دارند، با تمام توان و بدون اتلاف وقت و پرداختن به مسئولیت‌ها، برای حرکت ورزش ایران در مسیر ارتقا و سربلندی، برنامه‌ریزی و تلاش کنند، برای رسیدن به این شرایط و جایگاه است که ما همواره خطاب به مسئولان نوشته‌ایم که دست به دست هم داده، مردان مرد، مدیران دارای غیرت مسئولیت و صاحب ابتکار و درایت را به میدان خدمت فرا خوانید و افراد انگل و مزاحم و آویزان را با هر پست و عنوان، به ویژه «مدیر» حذف کنید و کنار بزنید و... خلاصه اینکه راه مقابله با حق‌کشی‌ها و بی‌عدالتی‌های غیر قابل انکار و رایج در ورزش جهان، قویتر شدن و حرکت دادن ورزش کشور در مسیر اصلاح و پیشرفت است، بدون تردید کسانی که از داخل می‌خواهند مانع رخ دادن این اتفاق باشند، جرم و گناهشان از جریانات بیرونی و عدالت‌کش خارجی، بیشتر است.