نوموفوبیا نوعی اختلال است که فرد به موجب آن از گم کردن، تمام شدن اعتبار، اتمام باطری تلفن همراه و نبودن نت شبکه هراس وسواسی دارد و زمانی که بنا به عللی نمی‌تواند از تلفن همراهش استفاده کند، عصبی می‌شود، استرس می‌گیرد و عرق سرد روی پیشانی‌اش می‌نشیند.
چنین اشخاصی به شدت تمایل دارند که تلفن همراهشان همیشه روشن باشد و حتی در مکان‌هایی مانند بیمارستان و کتابخانه نیز تنها به بی‌صدا کردن (سایلنت) اکتفا می‌کنند، چون با خاموش کردن تلفن همراهشان دچار دستپاچگی و کلافگی می‌شوند.
راه‌های درمان متعددی برای این بیماری مدرن وجود دارد و در همه این راه‌ها سعی می‌شود که فرد به آرامش ذهنی سوق پیدا کند. برای مثال می‌توان در مراحل اولیه درمان از فرد خواست که همیشه یک کارت تلفن همراه خود داشته باشد تا بتواند استرس در دسترس نبودن تلفن همراهش را کم‌رنگ کند. هم‌چنین این افراد می‌توانند لیستی از مخاطبان و شماره تلفن‌هایشان را تهیه کرده و در کیفشان بگذارند تا در صورت لزوم و گم کردن تلفن همراه بتوانند با آنها ارتباط برقرار کنند.
بهترین راه‌حل برای شخصی که به نوموفوبیا دچار شده این است که تلفن همراه خود را هر چند روز یک بار در خانه جا بگذارد و زندگی بدون آن را تمرین کند. البته در زندگی امروزی، چنین اقدامی بسیار سخت به نظر می‌رسد اما باید هر کسی این توانایی را داشته باشد تا بدون تلفن همراه از پس امور روزمره و واجب خود برآید، چون مبتلایان به نوموفوبیا اذعان می‌کنند بدون موبایلشان احساس سردرگمی کرده و حتی نمی‌توانند روز خود را آغاز کنند.
بدیهی است که ترک اعتیاد به تلفن همراه با دارو و درمان اماکن‌پذیر نیست و تنها با تکیه به اراده امکانپذیر است. این درحالی است که اگر کسی نوموفوبیا را ترک نکند روز به روز به این اختلال دامن زده و ممکن است زمانی برسد که درمان آن بسیار مشکل‌تر از سنین جوانی باشد. این اختلال در زنان شایع‌تر است.