مسعود بهرامی زاده

 فیش حقوقی و کلا مبحث فیش‌های حقوقی از موضوعاتی است که انسان  از همان آغاز خلقت _من الابد beginning - با آن در گیر بوده است‌ و ذهن  پر تلاطم و پرسشگر او را با خود درگیر می‌کرده است که آیا و چگونه می‌شود ویا اصلا داریم مردم؟!؟؟!
جای بسی شگفتی است اینکه یک نوع مهجوری از آدمی زاد باشد که یک ماه فعالیت کند  و ماحصل آن یک ماه تلاش و کارگری بشود اندک مایه‌ای وپول سیاهی و دیری نپاید که آن دسترنجش تا به خودش آید بر باد هوا رفته است و انگشت حسرت بر دهان می‌گزد  و ندای «واحسرتا» سر می‌دهد و البته در این  میان نوع دیگری از آدمی زاد هم باشد که ماحصل هر ماه کارش و زحمت کشیدنش وتعمّقش و عرق ریختنش زیر باد کولر گازی _ یا همان اسپیلیت_ بشود سرمایه یک عمرش_ یعنی آنچه به خواب هم نمی‌دیده است_ و این هدیه الهی بر او هر ماه کراراً ومکرراً تکرار شود و بر ودیعه الهی نزد او روز به روز تصاعدی اضافه شود _که باور کنید ما از زیانکارانیم اگر چشم نداشته باشیم خوشبختی کسی را ببینیم_ و حال این نوع برگزیده از بشری ممکن است وزیر الرعایا باشد یا مشاوری و مجاوری و هم کلامی از وزرا و بزرگان که قرار است دردش درد مردم و رعایای وی باشد . دردش بر سر ما بخورد_.
القصه سخن کوتاه کنیم  که ای برادر بزرگ و ای صاحب منصب ریاست که فیش‌های حقوقی یک سال شما می‌شود به اندازه ثروت آبا واجداد ما از بدو خلقت تا هم اکنون  وتصور همچنان سرمایه‌ای برای ما در خواب هم ممکن نیست  صدالبته که چه کسی لایق تر از شما  که از قدیم گفته‌اند و شنیده‌ایم که «هر آنکس که نان بیشتر دهد طبیعتا دهان گشادتر و دندان بیشتر هم خواهد داد» .
لکن حداقل انتظار آن است که در شرایطی که تحریم  و سختی و کمبود رزق وروزی در میان قاطبه رعایا موج می‌زند آن هم از نوع مکزیکی‌اش به اندازه نانی که برای خود در نظر می‌گیرید دستی هم بچرخانید و گوشه‌ای از امور را به نحو احسنت به کار بیندازید. البته ما هم مثل شما شدیدا معتقدیم که دنیا «لهو و لعب» است و نباید چشم بر اموال دنیوی و ماشین‌های گران قیمت و ساخت دشمن و خانه‌های هکتار متری بست لکن تا هنگامی که خداوند متعال از ملائک بزرگوار بخواهد تا رخت ما را از این دنیا به جایگاه والاتر و حیات طیبه انتقال دهد ما واهل بیت ما باید امرار معاش کنیم و نانی به کف آریم و به غفلت نخوریم.                                                          والعاقبه للمتقین.