سرویس ورزشی-
صعود والیبال ایران به المپیک 2016 که طی نمایشی سرفرازانه و نتایجی مقتدرانه و قابل تحسین به دست آمد سخت موجب خوشحالی و خشنودی جامعه ورزش و شاد شدن دل مردم ایران شد. این موفقیت و گام بلند از جنبه‌های مختلف قابل تحلیل و بررسی است که ما در اینجا از دو بعد به آن می‌پردازیم:
اول این که والیبال ایران مزد زحمات پیگیرانه و برنامه‌ریزی مدبرانه و هدفدار خود را گرفت. این رشته در تداوم موفقیت‌های عینی و ملموس چند ساله اخیر المپیکی شد و این افتخار بزرگ را هم به کارنامه درخشان خود اضافه کرد. امیدواریم این موفقیت‌ها در آینده در قدم اول با ارائه بازیهای آبرومندانه و قابل قبول در میدان بزرگ و حساس المپیک و در پیش چشم جهانیان کماکان ادامه پیدا کند. برخلاف آنچه که گاه از زبان بعضی از کارشناسان و اهالی ورزش می‌شنویم توقع مردم از والیبال بالا نرفته است. مردم ایران به گواهی تاریخ و واقعیات در هیچ حوزه‌ای از امور جمعی و اجتماعی، هرگز از کسی و مجموعه‌ای توقع بی‌جا و انتظار غیرمنطقی ندارد. توقع بزرگ آنها همیشه این بوده و هست که دست‌اندرکاران و مسئولان و بازیگران در میادین مختلف و عرصه‌های گوناگون طوری تلاش کنند که حق این کشور بزرگ و مستعد به ویژه به دست خودی یا بر اثر کم‌همتی و بی‌تدبیری پایمال نشود و آنچه سزاوار و شایسته این ملک و ملت است در صحنه عمل هم تحقق پیدا کند. آنان از والیبال توقع داشتند به المپیک صعود کند چون حضور در جمع بزرگان والیبال جهان را حق مسلم این رشته و پی‌آمد طبیعی روند رو به رشد چند ساله حاکم بر آن می‌دانستند و در میدان اخیر دیدیم که این توقع  هرگز بلندپروازانه نبود بلکه منطقی و کاملا بجا بود. آنها در حوزه‌ای فراتر از مقام و نتیجه با نگاه تیزبین و قوه تشخیص مثال‌زدنی خود عملکرد و رفتارها، انگیزه‌ها و تلاش‌ها را می‌سنجند و بر مبنای آن داوری و قضاوت می‌کنند. انتظار فعلی آنها از والیبال همه همان است که بالاتر ذکر شد: والیبال در صحنه المپیک هم بیش از هر چیز پرانگیزه و آبرومندانه ظاهر شود. همین.
دوم، پیروزی شادی بخش و صعود افتخار‌آفرین و روحیه ساز والیبال پیام بزرگی هم برای کلیت ورزش ما داشت. این پیام خیلی ساده و مختصر است. ورزش ایران در اکثر رشته‌ها از داشته‌های کم‌نظیر انسانی و امکانات تقریبا کافی عادی برخوردار است که اگر بر کار و بار آنها برنامه تدبیر و دلسوزی حاکم باشد، اگر سکان هدایت آنها را مردان مرد و با همت و غیرت در دست داشته باشند می‌توان از آنها هم باز به طورمنطقی و کاملاواقع‌گرایانه انتظار موفقیت و سربلندی و در یک کلام ارتقای جایگاه فعلی را داشته باشیم.
خوشبختانه طی یکی دو ماهه اخیر حداقل در این صفحه ما چند بار با افتخار و غرور درباره موفقیت‌های تازه ورزش در رشته‌های پینگ‌پنگ، تکواندو و کشتی فرنگی نوشته‌ایم و همین مضمون و پیام را تکرار کرده‌ایم که والیبال یک نمونه زنده تازه و شاهد کم‌نظیر است برای این که شعار «ما می‌توانیم» در عرصه عمل تحقق پیدا کند. آنها که جایگاه و شرایط والیبال ایران را در سالهای قبل دهه هفتاد شمسی به یاد دارند کم و بیش با این سخن ما موافق هستند، کما این که در همین روزها با صحبت‌ها و تماس‌هایی که با کارشناسان والیبال و چهره‌های نام‌آشنای سالهای دور آن داشته‌ایم جملگی، این معنا را تایید کردند.
نقد و گلایه اصلی این روزنامه مثل خیلی از علاقه‌مندان بی‌توقع ورزش به دست‌اندرکاران این حوزه این است که در حالی که ورزش ما می‌تواند در بسیاری از رشته‌ها بالاتر و بهتر از این باشد و درعرصه‌های ملی و بین‌المللی از حیث فنی و فرهنگی بدرخشد و به سهم خود حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد و در این باره شواهدی زنده چون والیبال،‌کشتی فرنگی و تکواندو در دست هست، اما متاسفانه به نظر می‌رسد در پاره‌ای از موارد به کم رضایت داده و به وضع فعلی بسنده کرده و حتی بدتر از همه در بعضی جاها مثل فوتبال برخلاف توانایی‌های بالقوه و سابقه روشن به درجا زدن و پسرفت تن داده است.
امیدواریم درخشش رشته‌هایی چون والیبال و موفقیت‌های روزافزون و پیوسته آنها تاثیر لازم و مورد نظر را بر کلیت ورزش ما داشته باشد و سایر رشته‌های مستعد و توانمند با تکیه بر برنامه و دلسوزی از یک سو و حاکم نمودن روحیات و ارزش‌های ملی و انقلابی مثل خودباوری، اعتماد به نفس، همت وغیرت مسئولیت، عزم و اراده، شجاعت و بالاخره نگاه به قله‌های بلند و رفیع داشتن و به کم و آنچه هست قانع نبودن، ورزش ایران را به جایگاه حقه خود نزدیک و انتظارات بحق و منطقی دوستداران این عرصه و مردم سرفراز کشورمان را برآورده سازند.