احمد پورنجاتی نوشت: «جناب آقای رئیس‌جمهور! هر چیز به جای خود؛ سیاست خارجی خردمندانه و تلاش ستودنی برای حل و فصل عقلایی چالش هسته‌ای و پایان دادن به تحریم‌های کمرشکن، بیان بی‌رودربایستی دیدگاه‌های منطقی درباره حق آزادی بیان و اندیشه و نیز مخالفت با مونولوگ رسانه‌ای و دیکتاتوری تریبون یکسویه و به زور و دگنک به بهشت بردن مردم و دفاع از حقوق شهروندی ایرانیان و به ویژه تاکید بر حقوق انسانی و اجتماعی زنان و مخالفت با تبعیض میان شهروندان ایرانی و به رسمیت شناختن فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی و تلاش برای کنترل شتاب نرخ تورم و... خلاصه همه مواضع خوب و خوشگل جناب‌عالی - حتی اگر یک از صد هم، چنانکه افتد و دانید- جامه عمل نپوشد، روی تخم چشم ما. به هر حال بیان این نوع مواضع از سوی دومین مقام ارشد نظام جای خرسندی و امیدواری دارد. یادمان هست که برخی از اینها تا همین چند وقت پیش در زمره گناهان کبیره بود!»
با این حال، پورنجاتی در ادامه مطلب اخیر خود با این مقدمه که «اجازه‌ بدهید بی‌تعارف عرض کنم» خطاب به رئیس‌جمهور و با ادبیات  گزنده و غیرمتعارفی در مواجهه با وی می‌نویسد: «اینها البته برای بنده زاده «بی‌بی» که من باشم، و آرد خود را بیخته و الک خود را آویخته‌ام خوب و خوشایند است. مرسی! اما برای خود «بی‌بی» حتی شلوارک هم نمی‌شود، چه رسد به «شلیته»! چون عیال بی‌بی، کار ندارد. نوه بی‌بی، کار ندارد. بازار «نا» ندارد!»
پورنجاتی همچنین خاطر نشان کرد: «بجنبید و دم و دستگاه وزارتخانه‌هاتان را بجنبانید برای رویارویی با رکود نفسگیر و جهش به سوی «رونق» تولید و کسب و کار. به نظر «احمد» که من باشم، متاسفانه هنوز برنامه و نقشه راه دندان‌گیری از تنور «ستاد برنامه‌ریزی اقتصادی دولت تدبیر و امید» برای ایجاد رونق در عرصه اقتصاد درونزا به چشم نمی‌آید. البته خبر دارم که مشغول تدوین هستید اما قربانت، گاز بده!»