در یکی از گزارشات سفارت درباره ملاقات عوامل مطبوعات وابسته با ماموران سفارت آمریکا آمده است:
«...آژانس ارتباطات بین‌المللی، تهران، ایران
 یادداشت مکالمه
 شرکت‌کنندگان: فریبرز عطاپور، نویسنده تهران ژورنال
 علیرضا فرهمند، دبیر سرویس خارجی روزنامه کیهان
 رابرت کرن، مدیر آژانس ارتباطات جهانی امور خاور نزدیک، واشنگتن دی. سی
 جک شلنبرگر، آژانس ارتباطات جهانی ایالات متحده و کارمند روابط عمومی
(5 آبان 1357) زمان و مکان: محل سکونت کارمند روابط عمومی 25 اکتبر 1978
 موضوع: بحران سیاسی ایران
 ... این دو نفر در مورد اوضاع بطور قابل ملاحظه‌ای نظرات یکسانی داشتند. نکات اصلی نظریات آنها از این قرار است:
  1-خمینی یک عامل اساسی و حساس است و بیشتر از شاه بر روی توده‌ها نفوذ دارد.
  2-دستورالعمل خمینی در مورد ایران نه مبهم و غیرمنطقی است، در حالی که شخصاً از پیروان او نیستم، معتقدیم که به هیچ وجه او را نمی‌توان دیوانه یا آلت دست منافع بیگانه قلمداد کرد. طرز فکر او نماینده آن چیزی است که بیشتر ایرانیان معتقدند، این دو جمله به هیچ وجه یکدیگر را نفی نمی‌کنند.
3- ایالات متحده آمریکا در یک موقعیت غیربرنده قرار گرفته است. مخالفان رژیم، ایالات متحده آمریکا را تنها تکیه‌گاه شاه می‌دانند. هواداران رژیم همچنان احساس می‌کنند که ایالات متحده برای تأمین دسترسی خود به نفت و فروش تجهیزات نظامی، با هرکس هر نوع معامله‌ای انجام خواهد داد. اظهارات کارتر، به ویژه پیام تلفنی اواز کمپ دیوید درمورد تعادل کمکی نکرده است، زیرا با این اظهارات، شایعات مبنی بر اینکه ایالات متحده مغز متفکر همه جریانات بوده است، تأیید می‌شود. ولی این اظهارات بسیار کمتر از اشارات دیوید اون درباره ضروری بودن شاه فاحش و زمخت بوده است.
4- مبارزه حقوق بشر آمریکا در میزان سرعت حوادث در اینجا تأثیر بسزایی گذاشته است و همه را به مراتب بیش از قدرت هر کسی برای کنترل آن تسریع کرده است.
5- نفرت از بیگانگان در حال رشد است. گرچه این نفرت در حال سکون قرنها وجود داشت. فشارهای فزاینده‌ای برای لغو قراردادهای بیهوده مشاورین غربی در همه زمینه‌ها صورت خواهد گرفت. نظری که اکنون حتی در محافل برگزیدگان شایع است این است که مستشاران خارجی ارزش پولی را که برای آنها خرج می‌شود ندارند و انگیزه‌های آنها مشکوک است و توصیه‌های آنها غیرصمیمی است و با فرهنگ و سنتهای ایران در حال خصومت است.
  6-دیدکلی: برقراری یک دولت اسلامی با تضمین نظامیان طبق الگوی ضیاء (منظور حاکم پاکستان است) با تغییراتی همراه آن در نهادهای سیاسی که برای رهبران مذهبی رضایتبخش است. هیچ کدام از ما چنین چیزی را نمی‌خواهد ولی اوضاع فراتر از آن پیش رفته است که یک انتقال منظم در راه یک دولت دمکراتیک صورت گیرد...