نرمش با دشمن و پرخاش با منتقدان اقتضای عقل و اعتدال است؟ (خبر ویژه)
روحانی در حالی منتقدان توافق ژنو را بی‌سواد امی که پول می‌گیرند، حرف می‌زنند خواند که باراک اوباما را با وجود تهدید به حمله نظامی، «مودب» خوانده بود.
روحانی در حالی منتقدان توافق ژنو را بی‌سواد امی که پول می‌گیرند، حرف می‌زنند خواند که باراک اوباما را با وجود تهدید به حمله نظامی، «مودب» خوانده بود.
این مطلب را جهان‌نیوز در واکنش به اظهارات ناپخته رئیس‌جمهور در جمع رؤسای دانشگاه عنوان کرد و نوشت: آقای روحانی آذرماه سال جاری در مصاحبه با روزنامه فایننشیال‌تایمز در پاسخ به سؤالی درباره شخصیت اوباما، رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا را فردی بسیار مودب می‌خواند و می‌گوید «در گفت‌وگوی تلفنی که داشتیم، وی را فردی بسیار مودب و باهوش یافتیم». یک ماه و اندی قبل از اظهارات آقای روحانی خانم وندی‌شرمن معاون وزیر امور خارجه ایالات متحده و رئیس تیم مذاکره‌کننده آمریکا در گروه 5+1 در اظهاراتی توهین‌آمیز در مجلس سنای این کشور مدعی شده بود که فریبکاری بخشی از ژن ایرانیان است.
این تحلیل ادامه می‌دهد: به فاصله دو روز پس از گفت‌وگوی تلفنی روسای جمهور ایران و آمریکا، «اوبامای مودب» در دیدار نتانیاهو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی با تاکید بر این که ایران به خاطر تحریم‌ها حاضر به مذاکره شد، گفت: هیچ گزینه‌ای از جمله گزینه نظامی را از روی میز برنداشته‌ایم و گزینه نظامی به قوت خود باقیست». این اظهارات اوباما آنقدر شور شد که حتی خشم محمدجواد ظریف دیپلمات خندان ایران را هم برانگیخت. وزیر امور خارجه دولت روحانی در گفت‌وگو با سی.ان.ان سخنان اوباما را توهین به مردم ایران دانست و آن را ناامید کننده خواند.
جهان‌نیوز با اشاره به چند بار تهدید مشابه ملت ایران از سوی جان کری نوشت: درست در همان روزهایی که دلسوزان در داخل کشور در حال پاسخگویی به اظهارات ضدایرانی جان‌کری بودند، محمدجواد ظریف وزیر خارجه در مونیخ با کری دیدار و گفت‌وگو کرد. در اخبار منتشره از این دیدار هیچ نشانی از پاسخ ظریف به کری یا حتی گلایه از مواضع اخیر او دیده نمی‌شود.
جهان‌نیوز با اشاره به سخنان روحانی مبنی بر این که «چرا «فقط یک عده معدود کم‌سواد» که از جایی خاص تغذیه می‌شوند، باید از توافق ژنو حرف بزنند» نوشت: قاعدتا اشاره رئیس‌جمهور باید به منتقدان توافق ژنو باشد که طی آن امتیازاتی به طرف غربی داده شد اما در عوض حتی حق غنی‌سازی ایران نیز از سوی طرف غربی به رسمیت شناخته نشد. این اظهارات در حالی است که روحانی کمتر از یک ماه پیش در جمع استانداران تاکید کرده بود: «از نقد و انتقاد نباید بهراسیم و نباید ناراحت شویم، آزاد بگذاریم هر کس نقد دارد، مخصوصا نقد سالم، سازنده و دلسوزانه، این بهترین کمک برای ما است... دولت در عمل نشان خواهد داد که آستانه تحمل بالایی خواهد داشت»
نویسنده تاکید می‌کند: خیل عظیمی در صف منتقدان توافق ژنو هستند، نگاهی به این منتقدان روشن می‌کند که اکثریت آنها- برخلاف نظر آقای روحانی- باسواد و صاحب‌نظر هستند. بخشی از منتقدان نماینده مجلس و اکثریت مجلس هستند که به فرموده امام راحل در راس امور و خانه ملت است، بخشی دیگر دیپلمات‌های سابق و مذاکره‌کنندگان پیشین هستند که به اندازه کافی بر فضای بین‌الملل و حقوق هسته‌ای کشور اشراف دارند، جمعی از منتقدان فعال و تشکل‌های دانشجویی هستند که آقای روحانی 16 آذر امسال خطاب به آنها گفته بود «نقد دولت حق مسلم دانشجویان است» (سخنرانی در دانشگاه شهید بهشتی)، بخشی نیز حقوق‌دانان، فعالان سیاسی و رسانه‌ای و مسئولان کشور هستند که نگاهی به سوابق و تخصص‌شان، دلسوزی و سوادشان را به اثبات می‌رساند. به این جمع باید بخش عظیمی از توده‌های مردم، نخبگان علمی و دانشگاهی و... را اضافه کرد. آقای دکتر روحانی هیچ سندی مبنی بر بی‌سوادی منتقدان ارائه نمی‌کنند و نمی‌گویند که بر اساس کدام سند و دلیل منتقدان بی‌سوادند؟
جهان‌نیوز در پایان نوشت: نکته دیگر در این‌باره لحن سخت مواضع دولتمردان و به ویژه شخص روحانی (و نیز ظریف) نسبت به منتقدان داخلی و لحن نرم نسبت به دشمنان سرسخت خارجی است. تهدید اوباما و کری به حمله نظامی به کشورمان بی‌پاسخ می‌ماند اما نقد دلسوزانه و غیرتمندانه انقلابی‌ها به بی‌سوادی تعبیر می‌شود. آیا در شأن رئیس‌جمهور است که اینچنین بر منتقدان بتازد و با وجود ادعای «نهراسیدن» و «ناراحت نشدن» از نقدها، تندترین عبارات را درباره منتقدان به کار ببرد؟ آیا مودب و باهوش خواندن رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا- با سیاهه‌ای مفصل از جنایت علیه ملت‌ها از جمله ایرانیان- با کم‌سواد خواندن منتقدان توافق هسته‌ای قابل جمع است؟ انتظاری به جاست اگر از رئیس‌جمهور کشورمان بخواهیم که پاسخ سخنان هتاکانه همتای آمریکایی خود را بدهد و از شأن و عزت ملت ایران دفاع کند و نیز بجاست که از او بخواهیم هنگام توافق با غرب مراقب دست‌چدنی آنها در پوشش دست‌کش مخملی باشد اما حداقل انتظار این است که اگر سر تعظیم مقابل نقدهای عادلانه و منصفانه فرو نمی‌آورد و اگر حتی حاضر به شنیدن سخن منتقدان نیستند، آنها را محدود نکنند و تحت فشار قرار ندهند و کم‌سواد نخوانند. هر چند تلخ است اما از دولت خواهشمندیم همان ملاطفت و مدارا در برابر بیگانگان را در مورد منتقدان کم‌سواد! داخلی نیز روا بدارد.
این مطلب را جهان‌نیوز در واکنش به اظهارات ناپخته رئیس‌جمهور در جمع رؤسای دانشگاه عنوان کرد و نوشت: آقای روحانی آذرماه سال جاری در مصاحبه با روزنامه فایننشیال‌تایمز در پاسخ به سؤالی درباره شخصیت اوباما، رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا را فردی بسیار مودب می‌خواند و می‌گوید «در گفت‌وگوی تلفنی که داشتیم، وی را فردی بسیار مودب و باهوش یافتیم». یک ماه و اندی قبل از اظهارات آقای روحانی خانم وندی‌شرمن معاون وزیر امور خارجه ایالات متحده و رئیس تیم مذاکره‌کننده آمریکا در گروه 5+1 در اظهاراتی توهین‌آمیز در مجلس سنای این کشور مدعی شده بود که فریبکاری بخشی از ژن ایرانیان است.
این تحلیل ادامه می‌دهد: به فاصله دو روز پس از گفت‌وگوی تلفنی روسای جمهور ایران و آمریکا، «اوبامای مودب» در دیدار نتانیاهو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی با تاکید بر این که ایران به خاطر تحریم‌ها حاضر به مذاکره شد، گفت: هیچ گزینه‌ای از جمله گزینه نظامی را از روی میز برنداشته‌ایم و گزینه نظامی به قوت خود باقیست». این اظهارات اوباما آنقدر شور شد که حتی خشم محمدجواد ظریف دیپلمات خندان ایران را هم برانگیخت. وزیر امور خارجه دولت روحانی در گفت‌وگو با سی.ان.ان سخنان اوباما را توهین به مردم ایران دانست و آن را ناامید کننده خواند.
جهان‌نیوز با اشاره به چند بار تهدید مشابه ملت ایران از سوی جان کری نوشت: درست در همان روزهایی که دلسوزان در داخل کشور در حال پاسخگویی به اظهارات ضدایرانی جان‌کری بودند، محمدجواد ظریف وزیر خارجه در مونیخ با کری دیدار و گفت‌وگو کرد. در اخبار منتشره از این دیدار هیچ نشانی از پاسخ ظریف به کری یا حتی گلایه از مواضع اخیر او دیده نمی‌شود.
جهان‌نیوز با اشاره به سخنان روحانی مبنی بر این که «چرا «فقط یک عده معدود کم‌سواد» که از جایی خاص تغذیه می‌شوند، باید از توافق ژنو حرف بزنند» نوشت: قاعدتا اشاره رئیس‌جمهور باید به منتقدان توافق ژنو باشد که طی آن امتیازاتی به طرف غربی داده شد اما در عوض حتی حق غنی‌سازی ایران نیز از سوی طرف غربی به رسمیت شناخته نشد. این اظهارات در حالی است که روحانی کمتر از یک ماه پیش در جمع استانداران تاکید کرده بود: «از نقد و انتقاد نباید بهراسیم و نباید ناراحت شویم، آزاد بگذاریم هر کس نقد دارد، مخصوصا نقد سالم، سازنده و دلسوزانه، این بهترین کمک برای ما است... دولت در عمل نشان خواهد داد که آستانه تحمل بالایی خواهد داشت»
نویسنده تاکید می‌کند: خیل عظیمی در صف منتقدان توافق ژنو هستند، نگاهی به این منتقدان روشن می‌کند که اکثریت آنها- برخلاف نظر آقای روحانی- باسواد و صاحب‌نظر هستند. بخشی از منتقدان نماینده مجلس و اکثریت مجلس هستند که به فرموده امام راحل در راس امور و خانه ملت است، بخشی دیگر دیپلمات‌های سابق و مذاکره‌کنندگان پیشین هستند که به اندازه کافی بر فضای بین‌الملل و حقوق هسته‌ای کشور اشراف دارند، جمعی از منتقدان فعال و تشکل‌های دانشجویی هستند که آقای روحانی 16 آذر امسال خطاب به آنها گفته بود «نقد دولت حق مسلم دانشجویان است» (سخنرانی در دانشگاه شهید بهشتی)، بخشی نیز حقوق‌دانان، فعالان سیاسی و رسانه‌ای و مسئولان کشور هستند که نگاهی به سوابق و تخصص‌شان، دلسوزی و سوادشان را به اثبات می‌رساند. به این جمع باید بخش عظیمی از توده‌های مردم، نخبگان علمی و دانشگاهی و... را اضافه کرد. آقای دکتر روحانی هیچ سندی مبنی بر بی‌سوادی منتقدان ارائه نمی‌کنند و نمی‌گویند که بر اساس کدام سند و دلیل منتقدان بی‌سوادند؟
جهان‌نیوز در پایان نوشت: نکته دیگر در این‌باره لحن سخت مواضع دولتمردان و به ویژه شخص روحانی (و نیز ظریف) نسبت به منتقدان داخلی و لحن نرم نسبت به دشمنان سرسخت خارجی است. تهدید اوباما و کری به حمله نظامی به کشورمان بی‌پاسخ می‌ماند اما نقد دلسوزانه و غیرتمندانه انقلابی‌ها به بی‌سوادی تعبیر می‌شود. آیا در شأن رئیس‌جمهور است که اینچنین بر منتقدان بتازد و با وجود ادعای «نهراسیدن» و «ناراحت نشدن» از نقدها، تندترین عبارات را درباره منتقدان به کار ببرد؟ آیا مودب و باهوش خواندن رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا- با سیاهه‌ای مفصل از جنایت علیه ملت‌ها از جمله ایرانیان- با کم‌سواد خواندن منتقدان توافق هسته‌ای قابل جمع است؟ انتظاری به جاست اگر از رئیس‌جمهور کشورمان بخواهیم که پاسخ سخنان هتاکانه همتای آمریکایی خود را بدهد و از شأن و عزت ملت ایران دفاع کند و نیز بجاست که از او بخواهیم هنگام توافق با غرب مراقب دست‌چدنی آنها در پوشش دست‌کش مخملی باشد اما حداقل انتظار این است که اگر سر تعظیم مقابل نقدهای عادلانه و منصفانه فرو نمی‌آورد و اگر حتی حاضر به شنیدن سخن منتقدان نیستند، آنها را محدود نکنند و تحت فشار قرار ندهند و کم‌سواد نخوانند. هر چند تلخ است اما از دولت خواهشمندیم همان ملاطفت و مدارا در برابر بیگانگان را در مورد منتقدان کم‌سواد! داخلی نیز روا بدارد.