روی قلبم دوباره امضا کن*
ایلیائیم از دهات شما
از تبار ِ‌ترنُمات شما
آسمان‌ها همیشه گُم بودند
پایِ هر سبزه‌ حیات شما
روزگارم گذشته شُکرِ خدا
در جوار لبِ فرات شما
کوزه‌ام را دوباره پُر کردم
از سرِ چشمه‌ نجات شما
زندگیِ مرا چه شیرین کرد
نفَس شاخه‌ نبات شما
سفره‌ام پَهن خانه‌ام سرسبز
برکت دارد از زکات شما
آب و نانم رسیده از آن روز...
که نشستم سرِ بساطِ شما
پنج نوبت به پشتتان هستیم
وقتِ حی علی‌الصلوهًْ شما
باغ ما میوه‌های فطرت داد
محضِ رویِ توجّهات شما
الغرض داده است بر دستم
با دو دستش خدا براتِ شما
تا قیامت فرشته باران باد
سر هر ریشه‌ قمات شما
شُکر از ایل کربلا هستیم
ما زمین خورده‌ شما هستیم
به سمرقند یا بخارایی
یا به شن‌زارهای صحرایی
محملت بی‌غبار و راهت سبز
خوش‌نشین بر بُراقِ زیبایی
سرِ راهت قبیله‌ مجنون
پشتِ سر چشم‌های لیلایی
آی بالا بلندِ کشمیری
کِی به این آب و خاک می‌آیی
لهجه‌ات ‌هاشمی ‌و زینب‌وار
مثل نهج‌البلاغه شیوایی
تا بدین ناز می‌روی آقا
می‌بَری از خدا شکیبایی
صید کردی نگاه آهو را
یعنی آقا زِ نسلِ زهرایی
کاروان را شبی بیار این سو
تا که چشم مرا بیارایی
به هوایت پریدنم عشقست
به رهت سر بُریدنم عشقست
نامتان رنگِ کیمیا دارد
ریشه در باورِ خدا دارد
نامتان از کجا تَراوش کرد
که چنین حسِ ربنا دارد
بر عقیقِ دلش نوشته خدا
چقدر نامتان صفا دارد
سرگذشت من و شما زیباست
چهارده قرن ماجرا دارد
چهارده قرن نه پیش از عشق
پیش از پیش ابتدا دارد
جبرئیل از شعاعِ تو دانست
که خدا جلوه تا کجا دارد
چهارده تن میان یک قاب‌اند
که در آن عکسی از شما دارد
بِاَبی انتَ سید و السادات
بر تو و خاندان تو صلوات
دور آخر به مِی کشان اُفتاد
ساقیا مطلعت مبارک‌ باد
خوش بحال کسی که بر چشمش
چشم تو فرصت تماشا داد
مژه‌ها را بگو مرا گیرند
ناز دارد نگاه این صیاد
گرچه اینسان خرابمان کردی
نَفَست گرم و خانه‌ات آباد
دل زِ شوقت به سینه می‌کوبد
مثلِ تیشه به بیستون فرهاد
لا به لب‌های ماست الا انت
تب دیوانگیست بادا باد
می‌دهد طعم شیر مادرمان
نظرت، با من است مادر زاد
می‌زنم نعره هر طپش یا عشق
می‌کشم سمتِ خیمه‌ات فریاد
گره‌ بسته مرا وا کن
روی قلبم دوباره امضا کن
خانه لبریز بوی اسفند است
غرق گل‌های سرخ الوند است
پای دیوار بین شب بوها
لاله‌ دامن دماوند است
شب عید است حاجتش بدهید
پشت در یوسف آرزومند است
زود معراج می‌رود یعنی
نازِ این طفل با خداوند است
پدرت سیر می‌شود هرگز
لبِ تو کهکشانی از قند است
از نگاه علی و زهرا باز
سهمِ نرگس همیشه لبخند است
دلِ ما بندِ توست با عباس
نقش سربند توست یا عباس
برف بودیم و آبمان کردی
بِینِ سرما مُذابمان کردی
ریختی بِینِ قالبِ عشقت
عاقبت مستجابمان کردی
گرچه در پشتِ ابرها بودی
چشمه‌ آفتابمان کردی
تا نویسیم سر گذشتت را
سینه‌سینه کتابمان کردی
تکه سنگی رها و گُم بودیم
خط کشیدی شهابمان کردی
با سرِ انگشت آسمانی خود
کوزه‌های شرابمان کردی
یک شقایق به جای دل دادی
مثل آئینه قابمان کردی
هرچه مردم جوابمان کردند
با نگاهت حسابمان کردی
گوشه چشمی ‌بلند مرتبه‌ام
آشنایم گدای هر شبه‌ام
عرش خود را در این سرا گُم کرد
کنج ایوان سامرا گُم کرد
بسکه چرخید در مدارِ شما
که زمین خطِ استوا گُم کرد
آسمان با درخششِ چشمت
ماه را با ستاره‌ها گُم کرد
بُرد خورشید را زِ محضرتان
در نواحیِ ناکجا گُم کرد
بازهم در هجوم مشتاقان
نوح آمد ولی ردا گُم کرد
هفت پشتِ بهشت می‌لرزد
که تو را دید دست و پا گُم کرد
خوش به چشمی‌که با تماشایت
بِینِ محراب قبله را گُم کرد
با غمت خاک سرشته بیا
روی پیشانی‌ام نوشته بیا
آتش سینه نِیستانی
که مناجاتِ ماه شعبانی
جمکرانِ دلم گرفته ببین
می‌روم بی‌تو رو به ویرانی
ما قنوتی تَرک‌تَرک خورده
تو زلالی شبیهِ بارانی
از شما... بر بهشت می‌ارزد
کاسه‌ آبی و خُرده‌ نانی
باز باران گرفته تا دَمِ صبح
در قنوتت مگر چه می‌خوانی
جمعه‌ای باز هم گذشت و نشد
که رهایم کنی زِ حیرانی
جمعه‌هایی که دیر می‌آیند
جمعه‌هایی عجیب طولانی
می‌کُند سردیِ جدایی تو
روزهایِ مرا زمستانی
راستی در کجایِ این خاکی
کربلا یا که در خراسانی
بادها می‌وزند و می‌گویند
شاید امشب بقیع می‌مانی
گاهی از بوی سیب می‌فهمم
علقمه رفته‌ای به مهمانی
شاید امشب مدینه‌ای شاید
یا که شاید دمش، می‌دانی
هرکجا‌یی همیشه قلبت شاد
هرکجایی سرت سلامت باد
حسن لطفی
__________________________
* این سروده اگرچه بلند و بالاست ولی زیبائی و لطافت و ارادتی که در آن موج می‌زند، اجازه نمی‌داد کوتاهش کنیم و یا از درج آن صرف‌نظر کنیم.