سبحان محقق
مردم عراق که طی سال‌ها و بلکه دهه‌های گذشته، به خاطر سیاست‌های تحمیلی آمریکا و انگلیس، زجرهای زیادی کشیده و فرصت‌های پیشرفت را از دست داده اند، اکنون برای قطع دستان این دو قدرت شیطانی، بسیار مصمم و جدی هستند و این جدیّت را همه جهان در راهپیمایی میلیونی زمستان گذشته علیه‌اشغالگران آمریکایی مشاهده کرده‌اند.
عراقی‌ها خوب می‌دانند که تکفیری‌های داعش را آمریکا و عربستان در خرداد 1393 وارد عراق کرده و همه جنایات باور نکردنی و شنیعی که عناصر داعش در موصل، پایگاه «اسپایکر» و خیابان‌های عراق مرتکب شده‌اند، تحت مدیریت مستقیم آمریکا و عربستان صورت گرفته است.
علاوه‌بر موارد بالا، ملت عراق به این دیدگاه راهبردی رسیده است که آمریکا به عنوان حامی اصلی رژیم صدام و رژیم صهیونیستی، علت‌العلل بسیاری از مصائب بزرگ در منطقه و عراق بوده و هست.
در چنین شرایطی، طبیعی است که چهره‌ها ،گروه‌ها، جریان‌ها و نهادهای سیاسی عراق نیز این احساس ملت عراق راجع به آمریکا را درک کنند و در مسیر جدایی و فاصله گرفتن از این کشور قدم بردارند، که البته برمی‌دارند. اما علیرغم اینکه احساسات ضدآمریکایی ملت عراق، در جلوی چشم همه به نمایش درآمده است، باز هم برخی از سیاستمداران عراقی در ارتباط با آمریکا، طوری حرف می‌زنند که انگار در عراق زندگی نمی‌کنند! و از مطامع راهبردی واشنگتن نسبت به کشور خود بی‌خبرند و یا حتی جنایات سال‌های اخیر آمریکا در حق مردم خود را از یاد برده‌اند!
متاسفانه در دولت فعلی عراق هستند کسانی که به احساسات مردم این کشور پشت می‌کنند و از آمریکا به عنوان یک «شریک» نام می‌برند و حتی در حوزه‌های حساسی مثل امنیت و تجهیز ارتش، از واشنگتن طلب کمک می‌کنند!
هم زمان با سفر دیروز «فواد حسین» وزیر خارجه عراق، به ایران، نیز ادبیات مشابهی از زبان وی در رسانه‌ها منتشر شده است؛ وزیر خارجه عراق گفت که کشورش بر اصل توازن در روابط تکیه می‌کند. به گفته وی، بغداد با ایران منافع مشترک جغرافیایی و اقتصادی دارد و با آمریکا نیز منافع امنیتی و سیاسی دارد. لذا باید تلاش کرد که اختلافات بین تهران و واشنگتن، بر عرصه داخلی عراق تاثیر نداشته باشد. همان طور که می‌بینیم، نگاه وزیر خارجه عراق به آمریکا با نگاه مردم کشورش متفاوت است؛ مردم عراق آمریکا را یک دشمن خطرناک برای خود و منطقه می‌دانند، ولی وزیر خارجه عراق تا آنجا به آمریکا اطمینان خاطر دارد که حتی حاضر است با این کشور در حوزه‌های حساس امنیتی و سیاسی همکاری داشته باشد! آیا غیر از این است که معنی این همکاری در سطح منطقه‌ای، پذیرش معامله قرن و عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی است؟ آیا آمریکا به کمتر از این رضایت می‌دهد؟ در حوزه همسایگی نیز همکاری امنیتی، آیا معنی‌اش جز این است که بغداد باید به واشنگتن اجازه جاسوسی علیه کشورمان را بدهد؟ مگر آمریکا غیر از این، چیز دیگری از عراق می‌خواهد؟ همین جمعه گذشته بود که «دیوید هیل» معاون وزیر خارجه آمریکا، اعلام کرد: علت حضور نظامیان آمریکایی در عراق، «مقابله با نفوذ ایران» است. این اظهارات به تنهایی، همه جور برخورد آمریکا در خاک عراق نسبت به ایران را آشکار می‌کند. مگر وزیر خارجه عراق می‌تواند ادعا کند که منظور آمریکا چیز دیگری غیر از توطئه علیه ایران در خاک عراق است؟
علاوه‌بر موارد بالا، شریک دانستن آمریکا و همکاری امنیتی و سیاسی بغداد با واشنگتن، برای تحولات عراق، یک قهقرا و یک قدم به عقب محسوب می‌شود. این نکته ظریف را مردم عراق پی برده‌اند و آنها به خوبی دریافته‌اند که منافع آمریکا در بین النهرین، به معنای بیچارگی، بدبختی ، فلاکت و توسعه نیافتگی برای ملت مظلوم عراق است.
  عراقی‌ها به تجربه دریافته‌اند که آمریکا از همه منابع قانونی، غیر قانونی و حتی جنایتکارانه، برای مطامع خود در منطقه و عراق استفاده می‌کند. اما، این نگرش را ما در میان برخی از سیاستمداران نمی‌بینیم.
به هر حال، وقتی یک مقام عراقی از آمریکا به عنوان یک شریک نام می‌برد، پیش از همه، با احساسات مردم خودش بازی می‌کند. این دسته از سیاستمداران باید بدانند که همسویی با آمریکا باعث می‌شود که آنها از صحنه سیاسی حذف شوند، چون از هم‌اکنون مشخص است که آمریکا در آینده عراق جایگاهی ندارد.