سرویس خارجی-


شرح این ماجرا که «یکی داستان‌ است پر آبِ چشم» ساده است: سال 1982 (1361) مزدوران لبنانی موسوم به فالانژها با حمایت و مشارکت ارتش صهیونیستی به مدت 3 روز (16، 17 و 18 سپتامبر برابر با 25، 26 و 27 شهریور) بین 3 الی 5 هزار نفر را در دو اردوگاه فلسطینیان پناهنده در صبرا و شتیلا به معنای واقعی کلمه سلاخی کردند.
در زمان وقوع فاجعه هیچ فرد مسلحی در این دو اردوگاه حضور نداشت، ساکنان این اردوگاه‌ها اکثراً زن و کودک و کهنسالان بودند و امکان هیچ‌گونه دفاعی از خود نداشتند. به گزارش تسنیم، اردوگاه‌ها توسط ارتش صهیونیستی محاصره شده بود و امکان فرار را نیز از ساکنان سلب کرده بودند که این خود نشان دهنده برنامه‌ریزی صهیونیست‌ها و مزدوران لبنانی فالانژ برای کشتار سازمان یافته آوارگان فلسطینی ساکن در این اردوگاه‌هاست.
دولت وقتِ آمریکا، به نیروهای مسلحِ فلسطینی تعهد و تضمین می‌دهد که امنیت اردوگاه‌ها را تأمین کند، با این وعده آنها را از اردوگاه خارج می‌کند و با کشتی به تونس می‌فرستد، اما به تعهد خود عمل نمی‌کند و عملاً افراد اردوگاه را که دیگر هیچ حامی و مراقبِ مسلحی نداشتند، تقدیمِ فالانژها ‌کرد!
همچنین در زمان اشغال لبنان و وقوع این نسل‌کُشی –چنان‌که رژیم صهیونیستی هم به نسل‌کشی بودن آن اذعان داشته است! – 7 هزار نیروی سازمان ملل در لبنان حضور داشتند که برای جلوگیری از این جنایت هیچ اقدامی-تاکید می‌شود-هیچ اقدامی نکردند. این جنایت مانند بسیاری دیگر از جنایات سازمان یافته صهیونیست‌ها و شرکا مورد غفلتِ! رسانه‌ها و مجامع منطقه‌ای و بین‌المللی قرار گرفت.
گفتنی است، چنانکه شرحِ ساده این ماجرا نشان می‌‎دهد، فالانژها «فاعلِ مباشر» این جنایت بودند، اما این فاعلِ مباشر بدون همکاریِ رژیم صهیونیستی و آمریکا و بدون بی‌توجهی نیروهای سازمان ملل قادر به انجام این فاجعه نبودند. توجه شود که این فاجعه در یک ساعت رخ نداده است، بلکه 3 روز به صورت پی‌در‌پی در جریان بوده است.
نکته مهم دیگر اینکه، مدافعین اصلی و پرهیاهویِ حقوق بشر یعنی آمریکا و سازمان ملل هم بخشی از جنایت بودند. باز توجه شود که آمریکا و سازمان ملل جرمشان این نیست که در مقابل جنایت فالانژها و شراکتِ رژیم صهیونیستی سکوت کرده‌اند، بلکه خود آنها دستشان آلوده به خون کودکان و زنان و کهنسالان و بی‌گناهانی است که قربانی این «جنایتِ تیمی» بودند. آثار این خون هنوز بر دستانِ آنان قابل مشاهده است، وقتی که از نگرانی‌های خود در مورد اوضاع حقوق بشریِ ایران سخن می‌گویند! آن هم وقتی یک قاتل در کشورمان مجازات می‌شود!
اما در پایان و پس از این «شرحِ ماجرا» یک جمله «بدونِ شرح» کفایت می‌کند که «همزمان با سالگرد این فاجعه، امارات و بحرین از توافق خود با رژیم صهیونیستی پرده برداری می‌کنند و برخی دیگر از کشورهای عربی نیز در صف پیوستن به این توافق هستند.»