تناقض به سبک امانوئل ماکرون(نگاه)
سید محمد امین‌آبادی
مجله فرانسوی «شارلی ابدو» روز سه‌شنبه 11 شهریورماه بار دیگر کاریکاتورهای توهین‌آمیز خود علیه پیامبر اسلام(ص) را منتشر کرد.«امانوئل ماکرون» رئیس‌جمهور فرانسه روز جمعه 14 شهریورماه در حمایت از توهین این مجله به ساحت مقدس پیامبر اسلام و ارزش‌های بیش از یک میلیارد و 800 میلیون جمعیت کره زمین گفت:«آزادی در فرانسه، آزادی برای اعتقاد داشتن یا نداشتن را هم شامل می‌شود، اما این را نمی‌توان از آزادی‌ا‌ی که حق کفرگویی را هم شامل می‌شود جدا کرد.»
روز شنبه 22 شهریورماه دولت فرانسه که مدعی است حتی کفرگویی و اهانت به خدا نیز در این کشور آزاد است با حمله به اعتراضات
جلیقه‌زردها که تنها منتقد سیاست‌های نئولیبرال امانوئل ماکرون هستند به شدت آنها را سرکوب و نزدیک به 300 نفر از معترضین جلیقه‌زرد را دستگیر کرد. شاید گفته شود که این 300 نفر به دلیل اعتراض به سیاست‌های ماکرون بازداشت نشده‌اند بلکه به‌دلیل عدم رعایت قوانین مربوط به فاصله‌گذاری اجتماعی در شرایط شیوع کرونا بازداشت شده‌اند. در آن صورت پاسخ این خواهد بود که این اولین بار نیست که دولت ماکرون جلیقه‌زردها را سرکوب می‌کند. پیش از شیوع کرونا و در طول 2 سال گذشته دولت ماکرون هزاران جلیقه‌زرد را بازداشت و روانه زندان کرده است. در جریان سرکوب‌ها نیز تاکنون بیش از 11 معترض جلیقه‌زرد توسط پلیس کشته شده و ده‌ها نفر نیز به‌دلیل استفاده پلیس از سلاح «فلش بال» دچار نابینائی و نقص عضو شده‌اند.
جلیقه‌زردها اگر در جریان اعتراضات خود علیه دولت ماکرون به اموال و اماکن عمومی صدمه بزنند در آن صورت دولت ماکرون مجاز به برخورد خواهد بود چرا که طبق قانون، آزادی بیان تا جایی مجاز شمرده می‌شود که در تضاد و تزاحم با سایر قوانین نباشد. آنچه از تعاریف آزادی بیان در اسناد بین‌المللی نیز برمی‌آید، به هیچ وجه توجیهی برای تخریب اموال عمومی و همچنین مجوزی برای توهین یا تمسخر به سایر عقاید محسوب نمی‌شود. در این مورد نیز دولت فرانسه دچار تناقض در گفتار و عمل خود است. ماکرون حق آزادی بیان
جلیقه زردها را به دلیل تزاحم این حق با سایر حقوق مردم فرانسه محدود و بسیاری را روانه زندان می‌کند اما در نقطه مقابل نه تنها از توهین نشریه‌ای فکاهی به ارزش 8 درصد جمعیت خود و 24 درصد جمعیت کره زمین جلوگیری نمی‌کند بلکه از این توهین به بهانه کفرگویی حمایت نیز می‌کند. در حالی که هم در قوانین داخلی فرانسه و هم در قوانین بین‌المللی به وضوح بیان شده است که آزادی بیان تا جایی کاربرد دارد که با سایر حقوق تزاحم پیدا نکند. جریحه‌دار کردن احساسات دینی نزدیک به 2 میلیارد مسلمان در جهان به بهانه آزادی بیان نه تنها با هیچ منطق و استدلالی قابل پذیرش نیست، بلکه مغایر با همه اسناد، کنوانسیون‌ها و معاهداتی است که آزادی بیان را به‌عنوان یک حق بشری معرفی کرده‌اند.
از سوی دیگر با وجود اینکه توهین به مقدسات اسلامی در فرانسه طی چند دهه گذشته کاملاًً آزاد بوده است اما قانون ممنوعیت انکار هولوکاست به شدت در این کشور اجرا و خاطیان نیز محاکمه و از حقوق اجتماعی خود محروم شده‌اند. انکار هولوکاست در فرانسه به توهین به رژیم صهیونیستی نیز تسری پیدا کرده و بسیاری از منتقدین سیاست‌های نژادپرستانه این رژیم به یهودستیزی متهم و محاکمه شده‌اند. برخی از کسانی که در فرانسه در زمینه هولوکاست محاکمه شده‌اند این مسئله را منکر نشده بلکه تنها خواسته‌اند به محققان اجازه داده شود در زمینه هولوکاست تحقیق شود. سال 2006«برونو گلنیش» مرد شماره دوی جبهه ملی فرانسه و از اعضای پارلمان اروپا در فرانسه محاکمه شد. وی تنها گفته بود «وجود اتاق‌های گاز را رد نمی‌کند، زیرا در این زمینه متخصص نیست، اما باید به مورخان اجازه داده شود که در این زمینه بحث و گفت‌وگو کنند و این گفت‌وگوها باید آزاد باشد». وی به‌دلیل این اظهارات از دانشگاه نیز تعلیق شد. پیش از وی «رابرت فوریسون» استاد تاریخ دانشگاه‌های فرانسه نیز پس از تصویب «قانون گسو» علیه منتقدین هولوکاست در سال 1990، تحت پیگرد قضایی قرار گرفت. در 16 دسامبر 1998(25 آذر 1377) میلادی نیز «روژه گارودی»، فیلسوف و نویسنده مسلمان فرانسوی به‌جرم انکار هولوکاست در کتاب خود به‌نام «اسطورههای بنیادین سیاست اسرائیل»، در دادگاه تجدید نظر پاریس محکوم شد.