قائم مقام دبیرکل خانه صمت:
50 درصد صنعت سیمان بلا استفاده مانده است
قائم مقام دبیرکل خانه صنعت، معدن و تجارت با اشاره به ظرفیتهای خالی واحدهای تولیدی گفت: در حال حاضر حدود ۵۰ درصد صنعت سیمان کشور بلااستفاده مانده است.
به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، چندی پیش حسین مدرس خیابانی سرپرست سابق وزارت صنعت، معدن و تجارت گفت: اکنون فقط از ۵۲ درصد ظرفیتهای تولیدی صنایع کشور استفاده میشود. اکنون چهار هزار طرح بالای ۸۰ درصد پیشرفت فیزیکی در کشور وجود دارد (که) از بین چهار هزار طرح یاد شده، ۲۰۰ فقره آنها طرحهای بزرگ صنعتی و معدنی است. در این زمینه، آرمان خالقی، قائممقام دبیرکل خانه صمت درباره ظرفیتهایی که به غلط در کشور ایجاد شده است، بیان کرد: در دورههای مختلف سرمایهگذاریهایی اتفاقاتی افتاد که میتوان آنها را به چند بخش تقسیمبندی کرد. برخی از ظرفیتهای راکد صنعتی توسط کسانی ایجاد شده که صاحب سرمایه بودند، اما دانش فنی کافی نداشتند. وی افزود: برخی از این ظرفیتها با انگیزه فعالیت در بازارهای صادراتی فعال شدند؛ صنایعی مثل سیمان و کاشی با هدف تامین بازارهای صادراتی ایجاد شدند، اما در نهایت موفق به حفظ موقعیت خود در این بازارها نشدند. در حال حاضر حدود ۵۰ درصد صنعت سیمان کشور بلااستفاده مانده است. مقام دبیرکل خانه صمت اضافه کرد: برخی از این ظرفیتها با سیاستها و تفکرات فکری غلط ایجاد شده است. در صنایعی مثل خودروسازی و فولاد شاهد احداث ظرفیتهای صنعتی در شهرها و استانهایی هستیم که توجیه منطقی ندارد. اغلب نمایندگان مجلس و استاندارها اصرار به ایجاد سایت مونتاژ خودرو در استان خود داشتند و اغلب آنها محرومیتزدایی را دلیل آن میدانستند. همچنین، مهدی صادقی نیارکی معاون صنایع وزارت صمت درباره اظهارات سرپرست سابق وزارت صمت بیان کرد: طی سالهای گذشته در حوزه نصب ظرفیت اقدامات زیادی انجام شده است و در حقیقت ما میراثدار ظرفیتهایی هستیم که پیش از این به صورت مازاد ایجاد شده است. آرد را به عنوان یک مثال عینی در نظر بگیرید، حدود ۲۰ میلیون تن ظرفیت در کارخانجات آرد داریم، اما میزان آردی که برای اصناف و صنایع نیاز داریم حدود ۱۰ میلیون تن است. پس ۵۰ درصد از ظرفیت تولید آرد در کشور فعال نخواهد شد چرا که نیاز کشور به این میزان نیست.
وی افزود: در جایگاههای مختلف ممکن است نیاز به فعالیت صنایع وجود نداشته باشد و یا گلوگاههایی مثل تولید مواداولیه در صنایع بالا دست فعالیت واحدهای صنعتی را محدود کند که در نتیجه آن بخشی از ظرفیتها در این حوزه برای مدتهای طولانی به کار گرفته نمیشود. پس برخی از این ظرفیتها هیچگاه بالفعل نخواهند شد.