سرویس خارجی-

«بوریس جانسون»، نخست‌وزیر انگلیس، بارها تأکید کرده به هر قیمتی که شده در تاریخ 31 اکتبر (9 آبان) برگزیت را اجرا خواهد کرد و از اتحادیه اروپا خارج خواهد شد، «الیزابت دوم»، ملکه این کشور نیز در سخنرانی افتتاحیه پارلمان در 22 مهر اشاره داشت، اولویت دولتش خروج در تاریخ مقرر است؛ اما پارلمان این کشور هرگونه طرحی برای خروج، بدون تأیید پارلمان را غیرقانونی خوانده و دولت را ملزم کرده است تا هرگونه توافقی با اتحادیه را به تصویب پارلمان برساند.
حالا خبر می‌رسد نمایندگان مجلس عوام انگلیس، روز سه‌شنبه، در نخستین رأی‌گیری با ۳۲۹ رأی موافق در برابر ۲۹۹ رأی مخالف به کلیات توافق جانسون رأی مثبت دادند، اما در یک رأی‌گیری دیگر که به فاصله کوتاهی برگزار شد، چارچوب زمانی جانسون برای محقق کردن برگزیت تا ۳۱ اکتبر (9 آبان) را رد کردند.
این رأی‌گیری‌ها به معنای آن است که نمایندگان انگلیس با کلیات توافقی که او هفته گذشته با اتحادیه اروپا برای برگزیت دست یافت، موافقت کرده‌اند، اما چرا؟ مگر پارلمان پیشتر نگفته بود که این توافق بدتر از توافق «ترزا می»، نخست‌وزیر پیشین انگلیس است که پارلمان ردش کرده بود؟
در پاسخ باید دو نکته را در نظر داشت: 1. «جانسون» پیش از این گفته‌ بود در صورتی که پارلمان انگلیس با طرح او موافقت نکند لایحه پیشنهادی دولت خود برای خروج از اتحادیه اروپا را پس گرفته و خواستار برگزاری انتخابات سراسری خواهد شد؛ پارلمان نیز نمی‌خواهد در این شرایط سطح تنش‌ها با نخست‌وزیر را بالا ببرد. 2. تصویب کلیات به معنای پذیرش کامل این توافق نیست، بلکه در عمل فراهم کردن فرصت برای بررسی این توافق است. بسیاری از کسانی که در این رأی‌گیری به نفع «جانسون» رأی دادند، با افزودن متمم‌هایی به توافق برگزیت می‌توانند، ماهیت آن را تغییر دهند.
اما آن‌چه گفته شد یک سوی قضیه است، سوی دیگر دست رد پارلمان به سینه «الیزابت دوم» و «بوریس جانسون» است که روی خروج در تاریخ مقرر تأکید داشته‌اند. حالا باید دید «جانسون» همان‌طور که گفته بود، توافق را پس می‌گیرد و انتخابات زود هنگام برگزار می‌کند یا تن به خواسته پارلمان خواهد داد؟