سرویس خارجی -

17 سپتامبر ۱۹۷۸ «انور سادات» رئیس‌جمهور وقت مصر و «مناخیم بگین» نخست‌وزیر وقت رژیم صهیونیستی با نظارت «جیمی کارتر» رئیس‌جمهور وقت آمریکا پیمان صلح موسوم به «کمپ دیوید» را امضا کردند که نخستین پیمان صلح بین یک کشور عربی با رژیم صهیونیستی پس از جنگ اعراب و اسرائیل بود. چندین سال از امضای معاهده صلح بین رژیم صهیونیستی و مصر به عنوان اولین قرارداد صلح بین اعراب و اسرائیل می‌گذرد و این در حالی است که این رژیم طی این 40 سال با اقدامات خصمانه و تجاوزگرانه‌اش در اراضی ‌اشغال شده‌ ، بیش از پیش افکار عمومی عرب را نسبت به اهداف و طرح‌های توسعه‌طلبانه‌اش بدبین ساخته است. هر چند که پس از امضای معاهده‌ کمپ دیوید معاهده‌ دیگری بین اردن و اسرائیل با دخالت‌های آشکار و نهان آمریکا تحت عنوان «وادی عربه» امضا شد، اما همه می‌دانند که از سال 1948 رژیم صهیونیستی به هیچ قطعنامه بین‌المللی و توافقنامه‌ عمل نکرده و پایبند نبوده است و بازگشت فلسطینیان به سرزمین مادری اکنون با خیانت اعراب مرتجع به سراب تبدیل شده است.
در آن زمان بسیاری از تحلیلگران سیاسی معتقد بودند که رژیم صهیونیستی انجام مذاکرات با یک کشور عربی را آسان‌تر از مذاکرات با گروهی از کشورهای عربی می‌دانست به همین دلیل هیئت‌های مصر و اسرائیل 5سپتامبر 1978 به کمپ دیوید رسیدند و در روز اول مذاکرات سادات ایده‌هایش را درخصوص حل بحران فلسطین از جمله موضوع عقب‌نشینی کامل اسرائیل از کرانه باختری و نوار غزه و موضوع شهرک‌های یهودی‌نشین مطرح کرد اما طرف آمریکایی تلاش کرد تا طرفین را از موضوعات مورد اختلاف دور ساخته و به موضوع کم اهمیت‌تری هم‌چون عقب‌نشینی اسرائیل از صحرای سینا بکشاند. و سرانجام پس از پایان مذاکرات طرفین معاهده‌ صلحی را به امضا رساندند که از مهم‌ترین موضوعات آن می‌توان به صلح مصر با اسرائیل،‌ تخلیه صحرای سینا و استرداد آن از سوی اسرائیل به مصر که در طی جنگ شش روز توسط اسرائیل ‌اشغال شده بود و همچنین آغاز مذاکره جهت خودمختاری کشور فلسطین در کرانه‌ باختری رود اردن و نوار غزه ‌اشاره کرد که به دنبال این پیمان دو طرف اقدام به تبادل سفیر و آغاز عادی سازی روابط دیپلماتیک فی‌مابین نمودند.
پس از این قرارداد شوم و ننگین، نه تنها کشورهای عربی که اتحاد جماهیر شوروی سابق و کشورهای عضو جنبش عدم تعهد و برخی از کشورهای اروپایی نیز ضمن انتقاد از این پیمان امضای آن را پیش از مشخص شدن مسئله فلسطین و توافق بر سر آن بی‌فایده دانستند و حتی برخی این توافقنامه را به دلیل تغییراتی که با از بین بردن نقش کلیدی مصر در جهان عرب و محروم ساختن اعراب از یک قدرت نظامی بزرگ در بین نیروهای عربی به وجود آورد، به سود اسرائیل دانستند، اما امروز با گذشت 40 سال از این قرارداد فلسطینیان از خود می‌پرسند پیمان صلح با اسرائیل در حالی که مسلمانان در فلسطین ‌اشغالی یا لبنان همواره هدف واقع می‌شوند، چه سودی دارد و به رغم این همه فجایعی که بر سر فلسطینیان از سوی رژیم صهیونیستی صورت می‌گیرد چرا صدای کسی در نمی‌آید و سازمان ملل و مجامع حقوق بشری سکوت کرده‌اند؟