بحران پناهجویان چند سالی است به تابلوی رسوایی مدعیان دفاع از حقوق بشر در غرب تبدیل شده و به وضوح نشان می‌دهد که سران دموکرات و متمدن غربی چقدر به اصول اخلاقی که دائم در بوق و کرنا می‌کنند پایبند هستند. پناهجویان روزانه در دریای مدیترانه و در آرزوی رسیدن به یک زندگی بهتر غرق می‌شوند. آنهایی هم که سالم به مرزهای اروپا می‌رسند یا گرفتار باندهای قاچاق انسان می‌شوند یا دستگیر و تبعید می‌شوند. تنها تعداد کمی برای خالی نماندن عریضه و نمایش جلوی دوربین‌های تلویزیونی به سرو سامان می‌رسند. چندی پیش  سازمان بین‌المللی مهاجرت در گزارش خود اعلام کرد بیش از 1000 مهاجر و پناهجو از ابتدای سال 2018 (سال جاری میلادی) هنگام عبور از دریای مدیترانه و حرکت از لیبی به سوی مرزهای اروپا، غرق شده و جان خود را از دست داده‌اند که در بین کشته‌شدگان کودکان شیرخوار نیز وجود دارد. در این شرایط رهبران اروپا نیز تلاش‌های گسترده‌ای را برای مقابله با این آوارگان آغاز کرده‌اند. در آمریکا اوضاع بدتر است چرا که مقامات این کشور با جدا کردن کودکان از پدر و مادر و انداختن همه آنها در قفس تلاش می‌کنند، مانع از ورود پناهجویان شوند! بر اساس گزارش‌ها هر روز سران اروپا درست مثل ترامپ، قوانین مهاجرت را سخت‌تر و سخت‌تر می‌کنند. برخی گزارش‌ها حاکی است اقدامات سرکوب‌گرایانه سران  اتحادیه اروپا علیه مهاجران در افزایش تعداد قربانیان بی‌تاثیر نبوده است. در جدیدترین بروزرسانی گزارش تعداد کشته‌شدگان پناهجو، سازمان جهانی مهاجرت اعلام کرده سال جاری میلادی برای پنجمین سال متوالی بیش از 1500 پناهجو هنگام عبور از مسیر مدیترانه جان باخته‌اند. بر اساس این گزارش مسیر میان لیبی و ایتالیا همچنان به عنوان خطرناک‌ترین راه شناخته می‌شود به طوری که در این مسیر، یک نفر از ۱۹ نفری که تلاش کرده خود را نجات دهد، جان باخته است.
بی‌توجهی رهبران اروپا به این آمارهای وحشتناک اعتراض رسانه‌ها را نیز برانگیخته است طوری که مثلا، روزنامه «گاردین» در همین رابطه چندی پیش در یادداشتی با عنوان «سران اتحادیه اروپا می‌خندند، پناهجویان غرق می‌شوند» به شدت از سیاست‌های اتحادیه اروپا انتقاد کرد و نوشت سران این اتحادیه به پناهجویان به چشم انسان نگاه نمی‌کنند. در بخشی از این یادداشت آمده است: «اروپا درگیر یک بحران مهاجرتی نیست؛ به یک بحران انسانی مبتلاست. اما از دید سران اروپا، پناهجویان و مهاجران، انسان نیستند، آمارند، خوراکی‌اند برای کارزارهای نفرت‌انگیز سیاسی شارلاتان‌هایی که می‌خواهند به مقام‌های عالی برسند.»