رهبر معظم انقلاب یک روز از هفته را برای ملاقات خانواده‌های شهدا اختصاص داده بودند. در این دیدارها، انسان به یاد کرامت و محبت امیرالمومنین(ع) و اهل بیت پیامبراکرم(ص) می‌افتاد.
وقتی معظم‌له فرزندان شهدا را بر روی زانو می‌نشاندند و یا بر سینه می‌فشردند، اشک از چشم حاضران سرازیر می‌شد.
بارها من شاهد آن محبت زیبا بودم. گاه از جمع بیرون می‌آمدم و در تنهایی خود، اشک می‌ریختم و پس از گریه‌های بسیار، به محل دیدار برمی‌گشتم.
چه صمیمی و باصفا بود. گویا پدری با فرزندان خود دیدار دارد. روزی همسر شهیدی به دفتر رهبری آمد و به آقا گفت: من تنها یک فرزند دارم و به غیر از او در زیر این آسمان کبود کسی را ندارم. سپس به بیان مشکلات خود پرداخت. رهبرمعظم انقلاب  به جناب آقای مقدم فرمودند که مشکل وی را حل کند و بعد، خطاب به همسر شهید گفتند؛ دخترم! هیچ نگران مباش. من همه کس تو هستم. هر زمانی که کاری داشتی، به آقای مقدم- ریاست دفتر ارتباطات مردمی- مراجعه کن.
همسر شهید با شنیدن این حرف، گویا همه مشکلاتش را حل شده دید، غصه از دلش رخت بربست و با چهره‌ای گشاده و خندان، از ایشان خداحافظی کرد و به منزل ر فت.
* حجت‌الاسلام والمسلمین موسوی کاشانی
( کتاب پرتوی از خورشید، علی شیرازی، چ 8، ص 99)