پس از بازداشت آن افراد اعضای این فرقه ابتدا در برابر کلانتری محل تجمع کرده و ضمن تهدید پرسنل ناجا قصد داشتند وارد کلانتری شده و آن را اشغال کنند. آنها از مماشات پلیس سوءاستفاده کرده و حتی پرسنل کلانتری را تهدید کردند که باید آنجا را تخلیه کند.
سپس شروع کردند به فحاشی و در ادامه به داخل کوچه هفتم رفتند. ما بی خبر از اینکه تله ای برای ما گذاشته‌اند سر کوچه بودیم که ناگهان باران سنگ و چوب از روی چند پشت بام بر سرمان باریدن گرفت. در همین اثنا پرایدی با فاصله، روبروی ما ایستاد و چراغ های زنون را روشن کرد. چراغ های زنون پراید باعث می شد دید ما نسبت به پشت آن کور شود. در همین زمان اتوبوس با سرعت از پشت سر پراید راه افتاد و در حالی که ما نسبت به داخل کوچه چندان دید نداشتیم ناگهان از کنار پراید با سرعت به سمت بچه های یگان امداد آمد و باعث شهادت سه نفر و مجروح شدن برخی دیگر از همکارانمان شد. این کار را انجام دادند تا ما متوجه حرکت اتوبوس به سمت خود نشویم و به این واسطه بیشترین تلفات را بگیرند.
به جز اتوبوس یک پراید هم به سمت پرسنل ناجا آمد که منجر به مصدوم شدن 11نفر شد و نزدیک صبح نیز ماشین سمند همین کار را تکرار کرد که به مجروح شدن 20نفر انجامید. شهید «محمدحسین حدادیان» نیز در این حمله وحشیانه ابتدا توسط سمند زیر گرفته شده و سپس افراد این فرقه با چاقو به بدن نیمه جانش حمله کرده اند. البته آثار ساچمه به جا مانده از شلیک تفنگ شکاری نیز بر صورت و سایر اعضای این شهید مشاهده شد.
  اینکه گفته می شود این اقدام تصمیم لحظه ای راننده اتوبوس بوده صحیح نیست و شواهد نشان می دهد این کار با طراحی قبلی صورت گرفته و حتی برای این کار لوازم آن را (مانند پراید مجهز به چراغ زنون) فراهم کرده بودند. آنها از شب حادثه تا صبح کوچه را مسدود کرده بودندو حتی موتورهای مردم رهگذر را می‌گرفتند و به آنها می‌گفتند پیاده بروند و سپس موتور را آتش می‌زدند.