ربودن ديپلمات‏هاى ايرانى
 در بيروت
در 3 مه 1982.م، رژيم صهيونيستى تجاوز گسترده‏ خود را به لبنان شروع كرد، و بخش‏هاى وسيعى از خاك اين كشور؛ از جمله جنوب، و منطقه‏ جبل لبنان، و بخش اعظم بيروت پايتخت اين كشور را به اشغال خود در آورد. در همان سال، يعنى در تاريخ 14 تير 1361 هـ.ش، چهار ديپلمات ايرانى به نام‏هاى محسن موسوى، كاردار سفارت جمهورى اسلامى ايران در لبنان؛ احمد متوسليان، ديپلمات، تقى رستگار مقدم، راننده‏ سفارت و كاظم‏اخوان، عكاس خبرگزارى جمهورى اسلامى ايران؛ در جاده‏ ساحلى طرابلس - بيروت عازم پايتخت بودند. به هنگام عبور از پست ايست و بازرسى نيروهاى شبه‌نظامى مسيحى لبنان، كه وابسته به رژيم صهيونيستى بودند، در محل پست بازرسى برباره، اتومبيل ايشان را متوقف كردند. اين افراد به رغم برخوردارى از مصونيت ديپلماتيك، توسط آدم ربايان دست نشانده‏ رژيم صهيونيستى، كه تحت فرماندهى سميرجعجع بودند، ربوده شدند؛ و پس از بازجويى اوليه، به نظاميان اسرائيل تحويل داده شدند. سپس از آن جا به يكى دو بازداشتگاه سرى و مخوف عطيه و صرفند، كه از مخوف‏ترين زندان‏هاى رژيم صهيونيستى است، انتقال يافتند.
قطعنامه‌های شورای امنیت
 در محکومیت جنایات
رژیم صهیونیستی
قطعنامه 101 (24 نوامبر 1953.م): حمله رژیم صهیونیستی به روستای قبیه در شرق قدس را محکوم کرد. (9 موافق/ 0 مخالف/ 2 ممتنع)
قطعنامه 237 (14 ژوئن 1967.م): رژیم صهوینیستی را به احترام حقوق بشر در اراضی اشغالی دعوت کرد. (15 موافق/
 0 مخالف/0 ممتنع)
قطعنامه 242 (22 نوامبر 1967.م): خواستار عقب نشینی رژیم صهیونیستی از اراضی اشغالی 1967.م شد. (15 موافق/ 0 مخالف/ 0 ممتنع)
قطعنامه 271 (15 سپتامبر 1969.م): آتش‌سوزی در مسجدالاقصی را محکوم کرد و خواستار لغو تمامی تدابیری شد که موجب تغییر وضعیت حاکم بر قدس می‌شد. (11 موافق/ 0 مخالف/ 4 ممتنع)
قطعنامه 592 (8 دسامبر 1986.م): تیراندازی نظامیان ارتش صهیونیستی که موجب شهادت و زخمی شدن شماری از دانشجویان دانشگاه پیرزیت شد، را محکوم کرد. (14 موافق/ 0 مخالف/ 1 ممتنع)
قطعنامه 605 (22 دسامبر 1987.م): نقض حقوق ملت فلسطین در اراضی اشغالی را محکوم کرد و خواستار حمایت از غیر نظامیان در زمان جنگ شد. (14 موافق/ 0 مخالف/ 1 ممتنع)
قطعنامه 672 (12 اکتبر 1990.م): تجاوزات ارتش صهیونیستی در داخل مسجد الاقصی که به شهادت بیش از 20 فلسطینی و زخمی شدن 150 نفر دیگر منجر شد، را محکوم کرد. (15 موافق/ 0 مخالف/ 0 ممتنع)
قطعنامه 1860 (8 ژانویه 2009.م): خواستار آتش بس در غزه (جنگ 22 روزه) شد. (14 موافق/ 0 مخالف/ 1 ممتنع)
قطعنامه 799 (18 دسامبر 2009.م): تبعید 418 فلسطینی به منطقه مرج الزهور در جنوب لبنان را محکوم کرد. (15 موافق/ 0 مخالف/
0 ممتنع)
قطعنامه 2334 (23 دسامبر 2016.م): خواستار برچیدن شهرکهای یهودی نشین در اراضی فلسطین شد. (14 موافق/ 0 مخالف/ 1 ممتنع)
طی سالهای 1988 و 1992 میلادی، 7 قطعنامه صادر شد که به موجب آن، اعلام شد رژیم صهیونیستی حق کوچاندن غیر نظامیان فلسطینی از اراضی اشغالی را ندارد.
معاهدات رژیم صهیونیستی
پیمان کمپ دیوید
پیمان کمپ دیوید  (در عبری: הסכמי קמפ דייוויד) نام پیمانی است که به وسیله انور سادات رئیس جمهور وقت مصر و مناخیم بگین، نخست وزیر وقت اسرائیل در تاریخ ۱۷ سپتامبر ۱۹۷۸.م به امضا رسید.
پیمان کمپ دیوید پس از دوازده روز مذاکرات مخفی و با میانجی‌گری ایالات متحده آمریکا در کمپ دیوید که یکی از استراحتگاه‌های مقام ریاست جمهوری در ایالات متحده آمریکا است، نهایی شد و در تاریخ ۱۷ سپتامبر ۱۹۷۸.م با حضور جیمی کارتر، رئیس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا در کاخ سفید به امضای نهایی رسید. پیمان کمپ دیوید اولین پیمان صلح میان طرفین جنگ اعراب و اسرائیل بود که به صلح میان مصر و اسرائیل انجامید.
انور سادات اولین رئیس وقت یک کشور عربی از طرفین جنگ اعراب و اسرائیل بود که به صلح با اسرائیل و به رسمیت شناختن این کشور اقدام کرد. وی به سبب این اقدام خود، دو سال بعد در هنگام یک رژه نظامی ترور شد.
متن توافق نامه:  پیمان‌نامه کمپ‌دیوید ۸ بند داشت:نیروهای اسرائیل باید در سه سال پس از بستن پیمان از صحرای سینا عقب نشینند. البته در این هنگام بسیاری از سرزمین‌های کشورهای دیگر در خط مقدم، از جمله بلندی‌های جولان، سوریه و نوار غزه و کرانه باختری رود اردن کشور اردن، در اشغال اسرائیل بود که در قرارداد اشاره‌ای به پس‌گیریشان نشده‌ بود. شاید بتوان گفت که صلحی که سادات بسته‌بود تنها مال مصر بوده‌است و کاری به دیگر کشورها نداشته‌است.
لزوم برقراری روابط دوستانه و روابط کامل دیپلماتیک میان دو طرف؛ طبق این اصل اسرائیل را نخستین بار در میان کشورهای جهان سوم به رسمیت می‌شناختند که طبیعتاً امتیازی برای اسرائیل به شمار می‌رفت.