به اين ترتيب آشكار مى‏شود كه خط سياسى ماعتس ناشى از تندروى راست‏گرايانه‏ آن است، كه بيش از هر گرايش سياسى ديگر به آن پايبند است.
عانو، سردمدار اين سازمان، به هنگام محاكمه، هدف‏هاى سازمان خود را بر محور ذيل مبتنى دانست: «جنگ عليه چپ‏گرايان اسرائيلى.»
شايد با توجه به اين هدف‏هاست كه عانو، در ژوئن سال 1980.م، همراه با همسرش به باشگاه جنبش شلى دستبرد زدند.
بعضى از مهم‏ترين عمليات ديگرى كه سازمان يادشده انجام داده عبارتند از: به آتش كشيدن ساختمان هيأت تحريريه‏ روزنامه‏ هاآرتص، و كارخانه‏ كارغل در اللّد و فرش فروشى مارس در حيفا و يكى از مراكز گروه هاشومير هتسعير.
از نظر تشكيلاتى، شكل رهبرى ماعتس نمايانگر شباهت آن با يك باند جنايتكار
 است.
عانو به هنگام محاكمه اعتراف كرد كه وى رئيس، نخست‏وزير، وزير كشاورزى (مسئول سرقت‏هاى كشاورزى از كيبوتص‏ها) وزير ارتباطات (مسئول سرقت خودروها) و رئيسى براى سازمان جاسوسى خود تعيين كرده است.
آن چه كه گروه ماعتس را به باند راهزنان شبيه مى‏سازد، ديگر نام‏هاى آن نظير شوراى جنايتكاران جوان، و شوراى گريختگان از ارتش دفاعى است. تحقيقات پليس آشكار كرده است كه تا سال 1981.م ماعتس 23 جنايتكار را دربرمى‏گرفته، كه در رده‏بندى‏هاى پليس به جنايتكاران كوچك معروفند.
محاكمه‏ عانو هنگامى پايان پذيرفت كه قاضى دادگاه استان تل‏آويو، يورام گلين، 39 ماه زندانى براى وى تعيين كرد.
عملياتهای تروريستی
 رژیم صهيونيستى
ترور پرسنل سازمان ملل متحد
كنت فولك برنادوت، ميانجى سازمان ملل در مورد مسئله‏ فلسطين، در 17 سپتامبر 1948.م، در حالى كه همراه با دستيارش كلنل آندره بياسروت سوار بر ماشين خود در حال عبور از منطقه‏ زير تسلط اسرائيلى‏ها در بيت‏المقدس بودند، توسط افرادى از گروه تروريستى اشترن هدف گلوله قرار گرفت و به قتل رسيد. دستيار او نيز كشته شد.
عناصرى كه در اين جنايت شركت كرده بودند، يا آزاد شدند و يا به زندان‏هاى كوتاه مدت محكوم شدند. فردمن ايلين رئيس سازمان اشترن به 8 سال زندان محكوم شد؛ اما پس از مدت كوتاهى آزاد شد و عضو پارلمان اسرائيل شد.
استاتون گريفيت، سفير آمريكا، پس از اين عمليات تروريستى، در خاطرات خود نوشت:
«ترور برنادوت لكه‏ ننگى است كه تا ابد بر دامان اسرائيل مى‏ماند.»
بعدها مشخص شد كه مقامات اسرائيلى با طراحان اين ترور روابط دوستانه‏اى داشته‏اند. از جمله اين كه:
«در فوريه‏ 1977.م (بهمن 1355هـ.ش) ضمن يك كنفرانس مطبوعاتى براى تبليغ كتابى درباره‏ زندگى ديويد بن‏گورين، كه در اسرائيل منتشر شده بود؛ نويسنده‏ آن دكتر ميکائيل بارزوهر، اعتراف كرد كه نخست‏وزير پيشين، نام سه تن از طرّاحان ترور برنادوت را مى‏دانست. يكى از اين افراد كه ياهوشفا زايتگر نام داشت، از دوستان نزديك بن گورين بوده است.»
عمليات تروريستى گروه‏هاى افراطى صهيونيستى در اين دوره به حدى غيرانسانى و افراطى بود كه دولت‏هاى مختلف و مجامع بين‏المللى، و حتى برخى از دولت‏هاى غربى حامى آن‏ها نيز مجبور به اعتراف به آن شدند. به ويژه انگلستان و آمريكا و سازمان ملل متحد، كه درباره‏ تروريسم صهيونيستى مطالبى را مطرح و منتشر كردند. به عنوان نمونه، در يك سند رسمى كه انگليس منتشر كرده چنين آمده است:
1- هاگانا و نيروى ضربتى آن، پالماخ - كه هر دو تابع رهبرى سياسى اعضاى برجسته‏ آژانس يهود هستند - همواره زير پوشش جنبش مقاومت يهود به خرابكارى و خشونت از پيش تدارك شده‏اى دست مى‏زنند.
2- سازمان ايرگون تزاوى لئومى و دسته‏ اشترن، با همكارى كامل، با رهبرى هاگانا، به چندين فعاليت مشترك دست زده‏اند.
3- ايستگاه راديويى با نام صداى اسرائيل، كه مدعى است صداى جنبش مقاومت است و كاملاً زير نظر آژانس يهود فعاليت مى‏كند، از اين سازمان‏ها حمايت مى‏كرد.
در كتاب روابط خارجى دولت آمريكا (از انتشارات رسمى وزارت خارجه‏ آمريكا)، كه شامل مدارك و اسناد رسمى محرمانه‏ آمريكاست نيز مطالبى
در اين باره منتشر شده است. به ويژه در جلد چهارم و هشتم اين كتاب شواهدى وجود دارد كه ثابت مى‏كند آمريكا از سال 1943.م اطلاع داشته است كه آژانس يهود و سازمان تروريستى هاگانا وابسته به اوست، و همچنين ساير سازمان‏هاى تروريستى نقشه‏هايى را براى بيرون راندن اكثريت مردم عرب از فلسطين؛ و مسلط شدن بر آن به شكل كامل؛ و اعمال نفوذ در مسائل اقتصادى خاورميانه را در سر مى‏پروراندند.
شوراى امنيت سازمان ملل متحد نيز چندين قطعنامه در خصوص اقدامات تروريستى گروه‏هاى افراطى صهيونيستى منتشر كرده است.