(بدان ای سالک راه حق!) «خودمحوری» این است که هدف انسان، التذاذات نفسانیه‌اش باشد، یعنی خشنودی خود را بر خشنودی خدا مقدم بدارد، حتی اگر موجب خشم خدا شود. اما خدامحوری این است که انسان در جایی که خدا راضی است، وارد عمل شود، ولو اینکه از نظر نفسانی لذت نبرد و حتی الم و درد هم بکشد. پس منشأ هدف‌گیری دنیا، خودمحوری و لذت محوری است، و اگر گفته می‌شود: برای چنین اشخاصی دنیا هدف است، مراد از دنیا همین التذاذات مادی او است. به عبارت دیگر ما در کنار خدا و انسان دنیا نداریم که تصور کنیم کسی، یا خدا را هدف قرار می‌دهد، یا دنیا را، بلکه حقیقت آن است که انسان یا التذاذات خود را هدف قرار می‌دهد و خدا را وسیله‌ای برای رسیدن به رضایت خود می‌داند، یا رضایت خدا را هدف قرار داده و همه‌چیز خود را وسیله‌ای برای جلب رضایت خدا می‌داند.(1)
__________________
1- رسائل بندگی (حب به دنیا)، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی (ره)، ص 123