ابن ابی‌الحدید از واقدی نقل می‌کند که پس از جنگ احد فاطمه(س) با گروهی از زنان مدینه از خانه خارج شد و چون چهره مجروح پدرش را دید او را در آغوش گرفت و خون از صورت مبارکش پاک کرد، سپس آبی فراهم نمود و خون‌های چهره رسول خدا(ص) را شست و شمشیر او را پاک کرد.
همچنین می‌نویسد: زنانی که از مدینه آمده بودند چهارده نفر بودند که زهرا(س) یکی از آنان بود و آب و نان با خود به جبهه برده و در کنار رزمندگان از مجروحین پرستاری می‌کردند. از مهم‌ترین و بارزترین قله‌های زندگی فرهنگی، اجتماعی و سیاسی آن بانوی بزرگ اسلام، دفاع از حریم ولایت علی(ع) و خطبه فدکیه آن حضرت است.
حضرت فاطمه(س) در آموختن مسائل دینی به دیگران، اشتیاق زایدالوصفی داشت. روزی زنی نزد او آمد و گفت: مادری پیر دارم که در مورد نماز خود اشتباهی کرد و مرا فرستاد تا از شما مسئله‌ای را بپرسم. حضرت زهرا(س) سوال او را پاسخ داد. زن برای بار دوم و سوم مسئله‌ای پرسید و پاسخ شنید. این کار تا ده بار تکرار شد و هر بار آن بانوی بزرگوار، سوال وی را پاسخ فرمود. زن از سوالات پی‌درپی شرمگین شد و گفت: دیگر شما را به زحمت نمی‌اندازم. فاطمه(س) فرمود: باز هم بیا و سوال‌هایت را بپرس، تو هر قدر سوال کنی من ناراحت نمی‌شوم. زیرا از پدرم رسول خدا(ص) شنیدم که فرمود: روز قیامت علمای پیرو ما در حالی محشور می‌شوند که به آنها به اندازه دانش‌شان خلعت‌های گرانبها اعطا می‌گردد و اندازه پاداش به نسبت میزان تلاش آنان برای ارشاد و هدایت بندگان می‌باشد. (1)
ــــــــ
1- پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه