در یکی از این انتقادها، مطلبی با عنوان «معلم اخلاق یا رئیس قوه مجریه؟!» به نقد از سخنان دکتر حسن روحانی رئیس‌جمهوری در شورای اداری استان خوزستان پرداخته و می‌نویسد: روحانی در آغاز دوران ریاست جمهوری دولت یازدهم اعلام کرد «ما مسئول بهشت و جهنم رفتن مردم نیستیم» حال در ماه‌های آخر کار دولت از دین و عذاب الهی سخن می‌گوید، این تغییر موضع از چند منظر قابل تامل است؛ این اظهارات در ماه‌های پایانی کار دولت نشان از استیصال و سردرگمی و بی‌برنامگی دولت در حل مشکلات کشور دارد. آقای رئیس‌جمهوری چندی قبل نیز منتقدان برجام و دولت را وعده قهر و غضب الهی داده‌‌اند. قطعا این سطح از معارضه با منتقدان سخیف‌ترین سطح معارضه یک رئیس‌جمهور با مردم است.
اینکه آقای روحانی در اهواز گفته «اگر منکر ترویج شد عذاب الهی می‌آید برخی عذاب‌ها همین است که می‌بینیم» به طور کلی صحیح است، نکته اینجاست که اگر عذاب الهی نیز در میان باشد ناشی از ناکارآمدی و خبط و خطای مسئولان است نه مردم شریف و صبور خوزستان که در طول تاریخ این مرز و بوم شهدای بسیاری را در حراست از اسلام و خاک این سرزمین تقدیم کرده‌اند.
آقای روحانی باید توجه داشته باشد که در کسوت معلم اخلاق سخن نمی‌گوید، بلکه به عنوان یک مقام عالی اجرایی باید بگوید که برای رفع این مشکلات در 3 سال و نیم گذشته چه کرده است و راهکارش برای آینده قضیه چیست؟ شاید بتوان گفت یکی از دلایلی که مسئولان، درد و رنج مردم را درک نمی‌کنند، فاصله عمیقی است که بین مدیران و وزرای دولتی و عموم مردم در شهرستان‌ها وجود دارد. پدیده اشرافیگری در دولت سبب فراموشی آلام دیگر هموطنان ما در شهرستان‌های مختلف شده به نحوی که با فرافکنی، سیل سیستان را از رخدادهای طبیعی فصلی دانسته و سیل شیراز را موهبت الهی و مشکلات خوزستان را ناشی از نزول عذاب الهی می‌دانند!