یک سال از درگذشت «فرج‌الله سلحشور» کارگردان متعهد و نام‌آشنای سینمای ایران گذشت. کارگردانی که آثارش شهرتی جهانی یافت و توانست نقش بسزایی در معرفی سوره‌های قرآنی و شخصیت‌های مطرح آن داشته باشد. بدون شک بسیاری از نسل جوان و نوجوان کشورِ ما، با فیلم‌ها و سریال‌های سلحشور، شخصیت یوسف پیامبر(ص)، حضرت ایوب(ص) و اصحاب کهف را شناختند.
فرج‌الله سلحشور کار را از بازیگری و چهره‌پردازی شروع کرد و سرانجام به نویسندگی و کارگردانی نیز به پایان رساند. فعالیت هنری‌اش را با بازی در فیلم توبه نصوح (۱۳۶۱) آغاز کرد. سلحشور بارها در زمان حیاتش به خاطر آثار فاخر و ارزشمند مورد تقدیر رهبر معظم انقلاب قرار گرفت و تحت عنوان تجلی «اراده ملی» از وی تقدیر به عمل آمد.
اما آنچه فرج‌الله سلحشور را «سلحشور ایران» کرد و از وی کارگردانی متفاوت در عرصه فیلم و سینمای ایران ساخت آن بود که سلحشور کارگردانی بود که 25 سال نماز شبش ترک نشد و معتقد بود فیلمنامه‌ای که در سحر نوشته شود آثار معنوی بسیار دارد.
خواهر فرج الله سلحشور حالات برادر را این‌گونه توصیف می‌کند: «‌اراده قوی و محکمی داشت در موقعیت‌هایی که فیلمنامه‌های خود را می‌نوشتند تا پاسی از نیمه شب بیدار می‌نشستند. برادرم در خصوص حال و هوای خودش هنگام نوشتن فیلمنامه‌ها (‌که بیشتر هم داستان‌های قرآنی بود) می‌گفت: «من نیمه شب التماس می‌کنم به خدا، قرآن را بغل می‌کنم، گریه می‌کنم و از خدا می‌خواهم که به من توان بدهد که بتوانم بیدار بمانم و فیلمنامه را بنویسم» یادم هست که مدتی تمرین می‌کردند تا عادت بیدار ماندن و نوشتن در شب را برای خودشان به وجود بیاورند و این مسیر را ادامه دهند.»
بدون شک این خصلت‌ها از دوران کودکی و نوجوانی در فرج‌الله سلحشور درونی و نهادینه شد، آنجا که وقتی نوجوانی 12-10 ساله بود، به جلسات آموزش قرآن و روضه می‌رفت، دسته عزاداری راه می‌انداخت و خودش هم مداح همان هیئت می‌شد.
سلحشور روح انقلابی بودن و انقلابی ماندن را در سینه سینمای ایران دمید و تا آخرین لحظات زندگی بر پای این عقیده استوار بود، آنجا که حتی در روزهای سخت بیماری گفت: «‌من طرفدار سینمای اسلامی‌ام و نه این سینمایی که وجود دارد. اگر انرژی‌مان را برای تجلی و ظهور سینمای اسلامی بگذاریم یقینا بخش اعظمی از انقلاب را احیا کرده‌ایم. اگر کسی دنبال دنیا و نشان دادن خودش است این سینمای اسلامی، انقلابی و جنگی ما نیست. فرقی نمی‌کند چه سینما، چه تئاتر و چه تلویزیون».
فرج‌الله سلحشور اصرار داشت که ساده‌زیست باشد و ساده‌زیست بماند، تا همین اواخر زندگی حتی یک دست مبل هم در خانه نداشت و سرانجام به خاطر کسالت و ملاقات‌شوندگانی که از علما و گاها با سن بالا به منزلشان رفت و آمد می‌کردند، یک دست مبل ساده تهیه کرد. پیرو این جمله امام خمینی(ره) بود که فرموده بودند: «کسی که فکر می‌کند، مبارزه با زندگی مرفه و مجلل جمع می‌شود، آب در هاون می‌کوبد.»
فرج‌الله سلحشور، سرانجام پس از ماه‌ها تحمل درد و رنج بیماری در هشتم اسفند ماه سال گذشته به دیدار محبوبش شتافت. بیماری این کارگردان متعهد شائبه «ترور بیولوژیک» را داشته است. تا آنجا که یکی از مقامات رسمی از احتمال مسمومیت مرحوم سلحشور توسط سرویس‌های اطلاعاتی بیگانه سخن گفت. فوت مرحوم سلحشور به هر دلیلی که باشد، تلاش و ارزش‌های خالصانه این هنرمند متعهد در پیشگاه خداوند ماجور و کمتر از شهادت نیست. در بخشی از پیام تسلیت مقام معظم رهبری در پی درگذشت مرحوم سلحشور آمده است: «‌آثار پر آوازه و ماندگار این هنرمند با ایمان که مرزهای کشور را درنوردیده و مایه‌ آبرو و اعتبار هنر سینمای ایران در چشم ملت‌های دیگر کشورها گشت، بی‌گمان در شمار حسنات بازمانده از وی و موجب اجر الهی و نام نیک مردمی ایشان خواهد بود ان‌شاء‌الله.»
سمیرا خطیب‌زاده