سرویس ورزشی -
هفته گذشته با حکم وزیر محترم ورزش آقای محمدرضا داورزنی به عنوان معاون ورزش قهرمانی جانشین سیدنصرالله سجادی شد. از دلیل اصلی این رفت و آمد بی‌اطلاع هستیم، همان‌طور که هنوز هم که هنوز است از دلیل و چرایی استعفای تحمیلی دکتر گودرزی و انتصاب آقای سلطانی‌فر در راس وزارت ورزش بی‌اطلاع هستیم و برای آن، حداقل دلیل ورزشی و کارشناسی نتوانسته‌ایم پیدا کنیم! ورزش به دست افرادی از جنس ورزش و درس خوانده ورزش و صاحب شناخت افتاده بود و... می‌رفت تا آرام آرام در مسیر بایسته و سالم قرار بگیرد که ناگاه تغییرات و آمد و رفت‌هایی که همان‌طور که عرض شد ما برای آن «منطق ورزشی» نیافته‌ایم و... شروع شده، اما با همه اینها این تغییرات و رفت و آمدها طبیعی است. وقتی وزیری، مدیری و... عهده‌دار مسئولیتی می‌شود، حق دارد که نزدیکان و همکاران و مشاوران خود را برگزیند و برای انجام برنامه‌ها و تحقق اهداف سازمانی، با کسانی که راحت‌تر است و همراه و همدل‌ترند، کار کند.
بنابراین ما با نگاهی خوش‌بینانه، این نصب و عزل‌ها را با این معیار و ملاک ارزیابی می‌کنیم و امیدواریم نتایج مثبتی هم برای ورزش در برداشته باشد. ناگفته نماند که به گمان ما و شاید اکثریت اهالی ورزش و کسانی که موضوعات و اتفاقات ورزش را جدی‌تر پیگیری می‌کنند، با توجه به شناخت و تجربه‌ای که دکتر سجادی در عرصه ورزش و مدیریت ورزش دارد، می‌توانست افراد دیگری در اولویت این تغییرات قرار داشته باشند و... که به هر حال نظر و تشخیص وزیر ورزش چنین بوده که برای شروع تغییرات، معاون ورزش قهرمانی مقدم بر دیگران است. باز تاکید می‌کنیم که این تغییرات و انتخاب همکاران آن هم در سطح معاونت، حق هر مدیر و مسئولی است و ما فقط می‌توانیم امیدوار باشیم که مجموعه این اقدامات و رفتن این فرد و آمدن دیگری، با نیت خدمت و رعایت مصلحت و گامی در جهت پیشرفت ورزش و پیشبرد برنامه‌های معطوف به منافع ملی باشد.
نکته دیگری که درباره این انتصاب و رفت و آمد، به نظر می‌رسد این است که با توجه به اینکه معاون جدید ورزش قهرمانی، فردی نام‌آشناست که طی سال‌های اخیر جزو مدیران موفق ورزش ما بوده است و در فدراسیون والیبال منشأ خدمات غیرقابل انکار و درخشانی بوده است، حال این نگرانی وجود دارد که مسئولان محترم ورزش در این تغییرات علاوه بر مصالح کلی ورزش، به سرنوشت و مصلحت والیبال هم بی‌توجه نبوده و با عنایت به این موضوع تصمیم گرفته‌ باشند که، رئیس فدراسیون والیبال را از پستی که در آن حسابی جا افتاده، جدا کنند و در جایی دیگر- ولو مهم‌تر- بگمارند.
والیبال از رشته‌های ورزشی‌ای است که از حدود 27، 28 سال پیش و تقریبا از آغازین سال‌های پس از پایان جنگ تحمیلی در مسیر پیشرفت و رو به جلو قرار گرفته و برخلاف بعضی از رشته‌ها که بر مبنای روزمرگی اداره می‌شوند و آشفتگی بر کاروبار آنها حاکم است، رفته رفته از سازمان و سیستم ملموس و کارسازی برخوردار شده به طوری که با تغییر مدیریت فدراسیون هم روند رو به جلوی آن تداوم یافته است. این رشته، سند محکم و شاهد زنده‌ای است برای اثبات این ادعا که ورزش ایران در رشته‌های مختلف و حتی رشته‌های دور از باور و ذهن، دارای استعداد و توانایی است و در صورت برخورداری از مدیریتی قوی، دلسوز، مدبر و برنامه‌دار، می‌تواند در سطوح بین‌المللی و فرا قاره‌ای بدرخشد و نام کشور عزیزمان را بلندآوازه نماید.
والیبال مصداق زنده شعار «ما می‌توانیم» در ورزش است که دیگر رشته‌ها، به ویژه رشته‌های مستعد پیشرفت دارای پایگاه مردمی می‌توانند برای پیشرفت آن را الگوی خود قرار دهند و... حرف ما البته در این مقال راجع به والیبال نیست، محور این بحث تغییرات است که به هر حال جزو طبیعت کار است و از حقوق حقه هر مدیری است، اما عرض ما هم این است که با همه اینها امیدواریم این تغییرات رنگ و بوی تصفیه حساب شخصی و باندبازی و رفیق‌بازی و رو کم کنی و...! نداشته باشد و تنها و تنها دلیل و علت آن، رعایت مصالح ورزش بوده باشد. اگر چنین باشد در تغییرات اخیر، نه تنها رشته والیبال متضرر نخواهد شد، بلکه می‌توانیم به تداوم پیشرفت این رشته و حرکت شتابنده کلیت ورزش به سمت اهداف مورد نظر، بیش از پیش امیدوار باشیم.