پس از پایان المپیک ریو و پایان یافتن هیاهوهای کسب دو مدل طلا، بحث تنهایی تمرین کردن کیانوش رستمی جدی‌تر از قبل مطرح شد به ویژه اینکه سرمربی تیم ملی نیز بارها در مصاحبه با رسانه‌ها اعلام کرد که ورزشکار باید زیر نظر او تمرین کند. در مقابل نیز رستمی بر روی مواضع خود باقی ماند و تنها تمرین کردن را ترجیح داد. در این میان نگاه‌ها به سمت فدراسیون رفت تا به عنوان متولی وزنه برداری راه حلی پیدا کند و به این موضوع یکبار برای همیشه خاتمه دهد و به نوعی این گره پیش از اینکه کور شود به راحتی آن را به دست باز کنند. فدراسیون تا حضور وزنه‌برداران المپیکی در اردو 5 ماه فرصت داشت تا راه حل منطقی که شان هر دوطرف درآن حفظ شود را پیدا کند اما در عمل اتفاق خاصی رخ نداد. در نهایت نیز هر بار به حضور المپیکی‌ها در اردوی تیم ملی نزدیک می‌شدیم و از مسئولان فدراسیون سؤال می‌شد که قرار است در مورد تنها تمرین کردن کیانوش رستمی چه تصمیمی گرفته شود بحث آیین نامه اردویی را به میان می‌آوردند. اما در 18 بند آیین نامه از رعایت نظافت شخصی و رعایت ساعات خاموشی و بیداری گفته شده بود تا نداشتن رفتار نامتعارف. هیچ نکته‌ای که بتواند به حل این مسئله کمک کند مشاهده نشد. اکنون در عمل مشاهده می‌کنیم آیین نامه اردویی هم نتوانسته است چالش را پایان دهد. فدراسیون باید قبول کند با این آیین‌نامه نمی‌توان راه حلی برای حل یکی از مهمترین مشکلات وزنه برداری ایران (اختلاف نظر سرمربی و یکی از قهرمانان المپیک) پیدا کرد. شاید اگر رئیس فدراسیون وزنه برداری جلسه سه نفره‌ای را با حضور سرمربی و ورزشکار برگزار می‌کرد تا الان تکلیف این موضوع مشخص می‌شد نه اینکه اکنون کیانوش رستمی در کرمانشاه تمرین کند و سرمربی تیم ملی نگاه به آیین نامه‌ای داشته باشد که مشخص نیست چه کمکی می‌تواند به حل این موضوع کند. وزنه برداری سال آینده رویدادهای مهمی را پیش رو دارد و شاید بهتر باشد خود رئیس فدراسیون شخصا به موضوع ورود کرده و در یک فضای تعاملی چاره‌ای برای این کار پیدا کند. به هر حال انتظار می‌رود علی مرادی به همان اندازه که درگیر بحث انتخابات فدراسیون جهانی است، برای حل این مسئله هم وقت بگذارد چرا که هر چه زمان جلوتر رود تنها موضوع بغرنج‌تر خواهد شد و مشخص نیست در آینده چه ترکش‌هایی از آن نصیب وزنه برداری ایران و منافع ملی می‌شود.