(بدان ای سالک راه حق!) پسرم! برای ماها، که از قافله ابرار عقب هستیم، یک نکته دلپذیر است و آن چیزی است که به نظر من شاید در ساختن انسان، که در صدد خود ساختن است، دخیل است. باید توجه کنیم که منشأ خوش‌آمدن ما از مدح و ثناها و بدآمدنمان از انتقادها و شایعه‌افکنی‌ها حب نفس است، که بزرگترین دام ابلیس لعین است.
ماها میل داریم که دیگران ثناگوی ما باشند - گرچه برای ما افعال شایسته و خوبی‌های خیالی را صد چندان جلوه دهند - و درهای انتقاد، گرچه به حق، برای ما بسته باشد یا به صورت ثناگویی درآید. از عیب‌جویی‌ها، نه برای آنکه به ناحق است، افسرده می‌شویم و از مدحت و ثناها، نه برای آنکه به حق است، فرحناک می‌گردیم، بلکه برای آنکه عیب من است و مدح من نیست (و این من و شیطان) است که در اینجا و آنجا و همه جا بر ما حاکم است...(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- صحیفه امام، ج 18، ص 516