مریم کاظم‌زاده، همسر شهید وصالی، نیز در این نامه‌ نوشته است: «امشب فیلم «چ» را دیدم؛ با دو دخترانم که  نسل جوان، نسل سومی هستند، فیلم را دیدیم. بعضی لحظات فیلم گریه‌های دخترم را شنیدم. دستم را گرفته بود. هیجان‌زده بودم صحنه‌‌ها از جلو چشمم رد می‌شدند و واقعه پاوه در ذهن من ورق می‌خورد. این فیلم برایم مهم بود، شما راوی دو روز و شب انقلاب و لحظات پر التهاب کردستان بودید.»
در بخش دیگری از این نامه آمده است: «هر چند چمران شما و اصغر وصالی، چمران و اصغر وصالی حاتمی‌کیا بود. مردان بزرگ یک بُعدی نیستند. این جمله را ٣٢سال پیش دکتر چمران در پادگان مریوان گفت و تأثیرگذار در زندگیم بود. این فیلم ٤٨ ساعت از زندگی پرالتهاب دکتر چمران و اصغر وصالی بود. به طور قطع، اگر هنرمندان متعهدی باشند می‌توانند لحظات، دقایق، یا روزهای پرافتخار شهدا، دکتر چمران و اصغر وصالی  را بیافرینند تا معرف تاریخ پر فراز و نشیب انقلاب اسلامی ما باشد. تا نسل‌های بعد با افتخار سرشان را بالا بگیرند و ببالند که پدرانشان این سرزمین را، این ارزش‌‌ها و فضیلت‌‌ها را آسان به دست نیاوردند. و آن‌ها در نگهداری این فضیلت‌‌ها وظیفه خطیری دارند. هنوز حرف‌های ناتمام در مورد اصغر وصالی، دکتر چمران، دستمال سرخ‌ها، غاده جابر، همسر صبور دکتر چمران و شهدای جان‌باخته کردستان و وجب به وجب  مرزهای ایران زمین مانده تا باشد به همت هنرمندان متعهدمان، هنرمندانه به تصویر در آیند.»