بسیاری خود را دوستدار اهل بیت(ع) می‌دانند، ولی به شرایط دوستداری اهل بیت(ع) که در قرآن واجب شمرده شده (شوری، آیه 23) توجهی ندارند و عمل نمی‌کنند. شکی نیست که مودت و محبت با اطاعت، خودش را نشان می‌دهد و اطاعت نیازمند شناخت کامل از سنت و سیره و سبک زندگی آنان است. وقتی می‌خواهیم دوستی خود را به کسی نشان دهیم می‌کوشیم حتی در لباس و رفتار و خلق و خو به او نزدیک شویم ؛ زیرا در او چیزی را یافته‌ایم که موجب دوستی و مودت و محبت ما شده و می‌خواهیم با همسان سازی خود با محبوب، به او نزدیک شده و محبت خود را نشان دهیم.
البته شرایط شیعه‌گری و پیرو بودن بسیار سخت تر و شدیدتر است. اگر ابراهیم(ع) خود را شیعه حضرت نوح(ع) می‌داند، می‌کوشد تا در سنت و سیره و سلوک و خلق و خو به ایشان نزدیک شود. (صافات، آیه 83) شیعه کسی است که پا جای پای امام و پیشوای خود می‌گذارد. پس نه از امام پیش می‌افتد و نه چنان عقب که دور بیفتد بلکه همواره ملازم و همراه اوست؛ چنان‌که در صلوات شعبانیه آمده است: الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مَارِقٌ وَ الْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زَاهِقٌ وَ اللازِمُ لَهُمْ لاحِقٌ؛ هر کس از شما خاندان عصمت و طهارت جلو بیفتد همچون تیر دور افتاده است و هر کسی عقب بیفتد و پشت سر شما حرکت نکند، نیست و نابود می شود و هر کسی با شما ملازم و همراه شد به شما خواهد رسید.
از این رو شیعه گری آن است که انسان فرهنگ اهل بیت(ع) را بشناسد و به آن عمل کند. این فرهنگ در حوزه رفتار اجتماعی بیشترین نمود را دارد و کسی که در رفتار اجتماعی به این حداقل‌ها توجه نداشته و مراعات نکند، در حقیقت بویی از شیعه بودن نبرده و رنگی از آن نگرفته است.
در کتاب السَّرَائِرِ از کِتَابِ الْعُیُونِ وَ الْمَحَاسِنِ شیخ مُفِیدِ از امام صادق(ع) روایت است که فرمود: «به دوستداران و اهل ولایت ما سلام برسان و به آنان سفارش تقوای الهی و عمل صالح را داشته باش. اینکه سالمان به عیادت بیماران بروند و ثروتمند به عیادت فقیر رفته و کمک و یاری کند و زندگان بر جنازه مردگانشان حاضر شوند و در خانه های یکدیگر به ملاقات هم بروند و علم دین را با هم در میان گذارند ؛ چرا که اینها همان حیات و زنده نگه داشتن امر ما است. خداوند بنده ای راکه امر ما را احیا کند رحمت کند. ای خثیمه ! آنان را آگاه کن که ما از آنان جزعمل صالح نخواستیم؛ زیرا ولایت ما جز به ورع به دست نمی آید و بدترین مردم در عذاب قیامت، کسی است که عدلی را توصیف کند ولی خود برخلاف آن عمل نماید.» (بحارالانوار، ج 68، ص 187).