هشام‌بن احمر می‌گوید: در بیرون مدینه با حضرت کاظم(ع) سواره می‌رفتیم. امام از مرکبش پایین آمد و سر به خاک نهاد و سجده‌ای طولانی کرد. پس از آنکه سر از سجده برداشت و سوار مرکب شد، عرض کردم، فدایت شوم! سجده‌ات طولانی شد؟ حضرت فرمود: آری، من هرگاه نعمتی را که خدا ارزانی ام داشته به یاد می‌آورم، دوست دارم (این‌گونه( شکرش را بجا آورم.(1)
همچنین امام صادق(ع) در این زمینه می‌فرماید: هرگاه خداوند نعمتی را ارزانی‌ات کرد، دو رکعت نماز بجای‌آور و در رکوع و سجود رکعت نخست آن بگو: «الحمدالله شکراً و حمداً» و در رکوع و سجود رکعت دوم بگو: «الحمدلله الذی استجاب دعائی و اعطانی مسألتی» یعنی سپاس خدایی را که دعایم را پذیرفت و خواسته‌ام را عطا فرمود.(2)
ـــــــــــــــــــــ-
1- بحارالانوار، ج71، ص35
2- محجه‌البیضاء، ج2، ص62